Sunday, July 4, 2010

Οικογενειακοί δεσμοί

Η μητέρα μου λέει πως πήρα το ταλέντο για τη μαγειρική από τον παππού μου κι αυτό πάντα μου φέρνει ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη. Τον αγαπούσα πολύ τον παππού μου. Ήταν ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο στη ζωή μου κι ένας εξαιρετικά ταλαντούχος άνθρωπος. Ήταν καλλιτέχνης. Ζωγράφιζε, έφτιαχνε γλυπτά και μαγείρευε. Όταν δούλευε ή όταν ετοίμαζε κάποια νοστιμιά στην κουζίνα, πάντα σφύριζε. Μερικές φορές μπορώ ακόμη να ακούσω το σφύριγμά του, αν κλείσω τα μάτια μου και συγκεντρωθώ αρκετά...






Ο παππούς μου λάτρευε τη μαγειρική. Κλεινόταν στην κουζίνα για ώρες φτιάχνοντας μαρμελάδες και γλυκά του κουταλιού, διάφορα φαγητά και πίτες. Του άρεσε να πειραματίζεται με διαφορετικά και καινούρια υλικά και παρακολουθούσε στη δορυφορική τηλεόραση γαλλικά κανάλια με εκπομπές μαγειρικής, από όπου προσπαθούσε να πάρει ιδέες για πιάτα. Αυτό που επίσης έκανε, ήταν να φροντίζει να παίρνει πάντα τα εύσημα για ό,τι είχε μαγειρέψει, λέγοντας σε όλους ότι εκείνος ήταν υπεύθυνος για το εκάστοτε φαγητό κι όχι η γιαγιά μου. Είχε πλάκα όταν το έκανε αυτό.






Είχε ένα εξοχικό σπίτι μπροστά στη θάλασσα όπου ο αδερφός μου κι εγώ περνούσαμε κάθε καλοκαίρι μαζί με εκείνον και τη γιαγιά μου. Συνήθιζε να βουτάει και να πιάνει μύδια, κυδώνια και χταπόδια και να μας τα φέρνει υπερήφανος στο σπίτι. Υπάρχει χαραγμένη στο μυαλό μου μια συγκεκριμένη εικόνα του. Να κάθεται στη βεράντα μ' ένα μεγάλο πιάτο γεμάτο φρέσκα, ωμά κυδώνια στα γόνατά του, να τα ανοίγει ένα-ένα με τη βοήθεια ενός τεράστιου μαχαιριού, να στίβει μερικές σταγόνες λεμονιού από πάνω τους κι έπειτα να τα τρώει λαίμαργα, ρουφώντας τα, χωρίζοντας τη νόστιμη σάρκα από το κιτρινωπό κέλυφος.






Για εκείνον, το να τρώει ήταν ιεροτελεστία. Καθόταν στην κεφαλή του τραπεζιού, απολάμβανε κάθε μπουκιά και απαιτούσε το καλαθάκι με το ψωμί και το μπουκάλι με το ούζο να βρίσκονται πάντα δίπλα του. Δε μπορούσε να ζήσει χωρίς τραγανό ψωμί κι ένα ποτηράκι ούζο. Η διαδικασία του γεύματος κρατούσε ώρα, ακόμα και ώρες όταν είχε παρέα, τσιμπολογώντας διάφορους μεζέδες και αργοπίνοντας ουζάκι. Αυτό είναι χαρακτηριστικό όλων των Κωνσταντινουπολιτών. Ο παππούς μου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη. Έζησε εκεί μέχρι τα 35 του χρόνια και στη συνέχεια ήρθε στον Πειραιά μαζί με τη γιαγιά μου- της οποίας η καταγωγή ήταν επίσης από την Πόλη αλλά και από τη Σμύρνη- και με τα δυο τους παιδιά. Τη μητέρα μου και τον θείο μου.






Αυτό που έφεραν μαζί τους, όπως και κάθε άλλος Έλληνας από την Πόλη, ήταν μια κουλτούρα μαγειρικής που διέφερε κατά πολύ από την παραδοσιακή ελληνική. Μια κουλτούρα κι ένα είδος κουζίνας επηρεασμένο και διαμορφωμένο από τον συγκερασμό των γαστρονομικών εθίμων της παραδοσιακής ελληνικής κουζίνας και αυτή της Ανατολής. Η εκτεταμένη χρήση των μπαχαρικών, η σημαντική θέση της μαγειρικής στην καθημερινότητα, η εορταστική χροιά που αποδίδεται στο φαγητό, είναι στοιχεία βαθιά ριζωμένα στη γαστρονομική συνείδηση της οικογένειάς μου. Αυτό το είδος μαγειρικής ονομάζεται Πολίτικη Κουζίνα.
Πολλοί από σας ίσως να έχετε δει και τη γνωστή ταινία 'Πολίτικη Κουζίνα' μέσω της οποίας μπορεί κανείς να πάρει μια γεύση του τί σημαίνει να είσαι Έλληνας της Πόλης και πόσο σημαντική είναι η μαγειρική.






Με αυτή την κουζίνα μεγάλωσα. Με αυτό το είδος μαγειρικής. Οι πρώτες μου αναμνήσεις φαγητών περιέχουν πολλά μπαχαρικά και βαριές σάλτσες, μια σειρά από πιάτα τα ονόματα των οποίων δε μπορούσα να προφέρω λόγω της τούρκικης καταγωγής τους, καθώς και μια ευλάβεια απέναντι στην τελετουργία του γεύματος, ιδιαίτερα όταν είχαμε επισκέπτες. Η αφθονία πιάτων που σερβίρονταν σε ένα τέτοιο γεύμα, και που εξακολουθούν να σερβίρονται σε τέτοιες περιστάσεις, είναι μνημειώδης. Αν πάνω στο τραπέζι υπάρχει μόνο το κυρίως φαγητό και μια σαλάτα, θεωρείται ντροπή από τη γιαγιά μου και τη μητέρα μου. Αν δεν υπάρχουν και τουλάχιστον πέντε-έξι πιάτα με μεζέδες πάνω στο τραπέζι, δε μπορεί να θεωρηθεί σωστό γεύμα.






Παστουρμάς, σουτζούκι (πολύ πικάντικο λουκάνικο), ντολμαδάκια, σουτζουκάκια, φασόλια πιάζι (φασόλια σαλάτα με κρεμμύδια, μαϊντανό, ελαιόλαδο και ξίδι), Πολίτικη σαλάτα (τριμμένα καρότα και λάχανο με λαδόξιδο), μελιτζάνες ιμάμ μπαϊλντί, τας κεμπάμπ (κομματάκια βοδινού ή αρνίσιου κρέατος σε κόκκινη σάλτσα), χουνκιάρ μπεγιεντί (πουρές μελιτζάνας με κυβάκια κρέατος) αποτελούν ένα δείγμα της Πολίτικης κουζίνας μαζί με τα περίφημα επιδόρπια όπως ο μπακλαβάς και το εκμέκ καταΐφι, και με το απίστευτα δροσιστικό και απολαυστικό ρόφημα αϊράνι (γιαούρτι διαλυμένο με νερό και λίγο αλάτι).






Θα μπορούσα να συνεχίσω και με πολλά άλλα πιάτα διότι η λίστα είναι ατελείωτη. Θα ήθελα να αφιερώσω ξεχωριστή ανάρτηση στο καθένα από αυτά και κάποια στιγμή θα το κάνω, αλλά ως εισαγωγή στην Πολίτικη κουζίνα επέλεξα ένα από τα πιο αγαπημένα μου φαγητά. Το μαντί. (Μαντί είναι το όνομα του φαγητού αλλά και επίσης το όνομα κάθε μικρού, γεμισμένου πουγκιού. Ο πληθυντικός είναι και πάλι μαντί). Είμαι πολύ ενθουσιασμένη που μοιράζομαι αυτό το φαγητό μαζί σας. Τα μαντί είναι τα αυθεντικά Ελληνοτουρκικά ραβιόλι ή τορτελλίνι. Ζητώ συγνώμη σε τυχόν Ιταλούς που διαβάζουν αλλά αυτό το πιάτο είναι επινόηση των Τούρκων.
Το μαντί είναι ουσιαστικά ένα είδος ζυμαρικού γεμισμένο με κιμά, συνήθως βοδινό ή αρνίσιο, και μπαχαρικά, το οποίο βράζεται, αχνίζεται ή ψήνεται στο φούρνο. Σερβίρεται με σάλτσα γιαουρτιού και κόκκινο πιπέρι και υπάρχουν κι εκδοχές του με μια σάλτσα ντομάτας, αν και θεωρώ πως η προσθήκη αυτή είναι περιττή.






Το να φτιάχνει κανείς τη δική του ζύμη για το μαντί είναι πολύ σημαντικό. Υπάρχουν στην αγορά διάφορα φύλλα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν αλλά για μένα αυτό είναι αδιανόητο. Προτιμώ τον παλιομοδίτικο τρόπο του να φτιάχνω τη ζύμη μόνη μου. Είναι ένας απλούστατος τρόπος ανάμειξης αλευριού με νερό, αν και στις περισσότερες τούρκικες εκδοχές χρησιμοποιούν και αβγά. Η ελληνική εκδοχή είναι πιο ελαφριά.
Για τη γέμιση προτιμώ να χρησιμοποιώ ένα μείγμα βοδινού και χοιρινού κρέατος, πλιγουριού και μπαχαρικών. Το χοιρινό αναμβίφολα προσθέτει επιπλέον γεύση στο μαντί και το πλιγούρι, το οποίο χρησιμοποιείται ευρέως στην Πολίτικη κουζίνα, δίνει μια σταρένια γεύση στο όλο πιάτο. Τα γεμισμένα μαντί ψήνονται στο φούρνο και όταν είναι σχεδόν έτοιμα, λούζονται με ζωμό κρέατος και μπαίνουν πάλι στο φούρνο μέχρι να ρουφήξουν όλα τα υγρά. Το πιάτο σερβίρεται με μια σάλτσα από στραγγιστό γιαούρτι και σκόρδο, πασπαλισμένο με κόκκινο καυτερό πιπέρι και το μπαχαρικό σουμάκι.






Πρόκειται για ένα εκπληκτικά νόστιμο και αρωματικό πιάτο. Η αυθεντικότητα και η ρουστίκ ποιότητά του το καθιστούν μοναδικό. Η ψημένη ζύμη είναι από πάνω τραγανή και ροδοκόκκινη ενώ από κάτω είναι ζουμερή, ξεχειλίζοντας από τους πεντανόστιμους χυμούς του κρέατος και του λιωμένου βουτύρου. Η σταρένια γεύση του πλιγουριού είναι το τέλειο ταίρι των δυνατών μπαχαρικών. Το πιάτο έχει μια υπέροχα πικάντικη γεύση και οφείλω να ομολογήσω πως είναι λίγο βαρύ. Η σάλτσα γιαουρτιού-σκόρδου και η προσθήκη κόκκινου πιπεριού από πάνω προσδίδουν μια πολυπλοκότητα γεύσεων στο φαγητό, με το γιαούρτι να καταφέρνει να αφαιρέσει λίγη από την κάψα που χαρίζει το πιπέρι και να κάνει το πιάτο ελαφρύτερο.



Το νόστιμο και υγιεινό πλιγούρι


Το μαντί είναι ένα κυρίως πιάτο που σίγουρα θα σας ικανοποιήσει και θα σας δώσει μια ανεπανάληπτη γευστική εμπειρία. Είναι ιδανικό σερβιρισμένο με μια σαλάτα τριμμένου λάχανου και καρότου ραντισμένα με ελαιόλαδο και κόκκινο ξίδι. Ένα καραφάκι ούζο ή ένα μεγάλο ποτήρι μπύρας θα ήταν ένα ταιριαστό συμπλήρωμα στο πιάτο.






Κάθε φορά που μαγειρεύω αυτά τα φαγητά νιώθω ένα αίσθημα ικανοποίησης και νιώθω πως έρχομαι σε επαφή με τις οικογενειακές μου ρίζες. Είμαι σίγουρη πως αν ζούσε ο παππούς μου θα ήταν περήφανος για μένα.
Εσείς αισθάνεστε ποτέ έτσι; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη κουζίνα που σας ενώνει με τους προγόνους σας; Υπάρχουν φαγητά που σας θυμίζουν αγαπημένα σας πρόσωπα;










Πολίτικο Μαντί (Ζυμάρι γεμισμένο με κιμά και μπαχαρικά με σάλτσα γιαουρτιού-σκόρδου)

Μαντί είναι το όνομα του φαγητού αλλά και επίσης το όνομα κάθε μικρού γεμιστού πουγκιού. Ο πληθυντικός είναι και πάλι μαντί.

Αυτό το φαγητό είναι πραγματικά εξαίρετο αλλά χρειάζεται πολύ ώρα για να προετομαστεί.

Η συνταγή ζητά ζωμό κρέατος. Μπορείτε να φτιάξετε το δικό σας ή να χρησιμοποιήσετε κύβους.

Σε περίπτωση που δε σας αρέσει ο χοιρινός κιμάς μπορείτε να χρησιμοποιήσετε μόνο βοδινό ή ένα μείγμα βοδινού και μοσχαρίσιου ή αρνίσιου κιμά.

Η σάλτσα γιαουρτιού-σκόρδου περιέχει 4 σκελίδες σκόρδο το οποίο μπορεί να ακούγεται πολύ αλλά έτσι είναι αυτό το φαγητό. Μπορείτε να βάλετε λιγότερες ή ακόμα και περισσότερες σκελίδες. Εξαρτάται από το πόσο σας αρέσει το σκόρδο.

Αν δε μπορείτε να βρείτε το μπαχαρικό σουμάκι, αντικαταστήστε το με λίγο ξύσμα λεμονιού ανακατεμένο με μια πρέζα αλάτι.







Μερίδες: 6-8
Γίνονται γύρω στα 65 μαντί

Υλικά

για τη ζύμη
500 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1/2 κουταλάκι γλυκού αλάτι
280-290 ml νερό βρύσης

για τη γέμιση
300 γρ. βοδινό ή μοσχαρίσιο κιμά
100 γρ. χοιρινό κιμά
3 κουταλιές σούπας ελαιόλαδο
2 μεγάλα κρεμμύδια, τριμμένα στον τρίφτη ή στον επεξεργαστή τροφίμων
1/3 κούπας (65 γρ.) πλιγούρι
2 γεμάτα κουταλάκια γλυκού πελτέ ντομάτας
1/8 κουταλάκι γλυκού κανέλα σε σκόνη
1/4 κουταλάκι γλυκού μπαχάρι σε σκόνη
1/4 κουταλάκι γλυκού αλάτι
1/8 κουταλάκι γλυκού φρεσκοτριμμένο μαύρο πιπέρι

για τη σάλτσα γιαουρτιού-σκόρδου
500 γρ. στραγγιστό γιαούρτι (κατά προτίμηση πλήρες)
4 σκελίδες σκόρδο μεσαίου μεγέθους

750 ml ζωμό κρέατος
30 γρ. ανάλατο βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου για το βουτύρωμα του ταψιού
45 γρ. συν 30 γρ. ανάλατο λιωμένο βούτυρο για το άλειμμα των μαντί
Κόκκινο καυτερό πιπέρι σε σκόνη (κατά προτίμηση καγιέν)
Σουμάκι (προαιρετικά)

Ειδικά εργαλεία: μικρός επεξεργαστής τροφίμων ή μεγάλος τρίφτης, μεγάλο ταψί (αυτό που χρησιμοποίησα εγώ είναι κεραμικό, διαστάσεων 40 x 30 εκ.), γουδί με γουδοχέρι ή πολτοποιητής σκόρδου, πλάστης


Προετοιμασία

Φτιάξτε τη ζύμη
Σ' ένα μεγάλο μπωλ ρίξτε το αλεύρι και το αλάτι κι ανακατέψτε τα με ένα πιρούνι. Κάντε μια τρύπα στη μέση με το χέρι σας και προσθέστε 100 ml από το νερό. Ανακατέψτε με τα χέρια σας ενώ προσθέτετε το νερό λίγο-λίγο. Ίσως χρειαστείτε λιγότερο ή περισσότερο νερό, επομένως προσθέτοντάς το λίγο-λίγο στο αλεύρι, διασφαλίζετε το ότι η ζύμη σας δε θα γίνει νερουλή και κολλώδης.
Συνεχίστε να ανακατεύετε τα υλικά έως ότου σχηματιστεί μια ζύμη. Μεταφέρετέ την σε μια ελαφρώς αλευρωμένη επιφάνεια και ζυμώστε την για 8 λεπτά περίπου, μέχρι να έχετε μια συμπαγή, σφιχτή ζύμη. Τοποθετήστε την μέσα σε ένα μπωλ αφού έχετε αλευρώσει ελαφρά το εσωτερικό του. Καλύψτε το μπωλ με μια πετσέτα κουζίνας και αφήστε τη ζύμη να ξεκουραστεί για 1 - 1 1/2 ώρα σε δροσερό μέρος (όχι στο ψυγείο).




Φτιάξτε τη γέμιση
Σ' ένα μεγάλο μπωλ, βάλτε όλα τα υλικά για τη γέμιση και ζυμώστε καλά με τα χέρια για 5 λεπτά μέχρι όλα τα υλικά να αναμειχθούν καλά. Σκεπάστε το μπωλ με πλαστική μεμβράνη και βάλτε το στο ψυγείο για μισή ώρα για να δέσουν λίγο οι γεύσεις.

Φτιάξτε τα μαντί
Αλευρώστε ελαφρά την επιφάνεια εργασίας, τα χέρια και τον πλάστη σας. Χωρίστε τη ζύμη σε 10 ισομεγέθη κομμάτια. Πάρτε ένα κομμάτι ζύμης και φτιάξτε με τα χέρια σας ένα μπαλάκι. Στη συνέχεια, χρησιμοποιώντας τον πλάστη, ανοίξτε το σε σχήμα ενός μεγάλου τετραγώνου με πάχος λίγο μικρότερο από 0.5 εκ. Έπειτα, χρησιμοποιώντας ένα μαχαίρι, κόψτε το μεγάλο τετράγωνο σε μικρότερα τετράγωνα (6 x 6 εκ.). (Φροντίστε να αλευρώσετε καλά τα τετράγωνα ώστε να μην κολλήσουν μεταξύ τους τα μικρά μαντί όταν τα τοποθετήσετε στο ταψί).

Βάλτε 1/2 κουταλάκι του γλυκού από τη γέμιση στη μέση κάθε μικρού τετραγώνου, διπλώστε από πάνω τη ζύμη δημιουργώντας ένα παραλληλόγραμμο και πιέστε γύρω-γύρω για να σφραγίσετε τη γέμιση μέσα στη ζύμη. Μετά πάρτε τις δυο πάνω άκρες του παραλληλόγραμμου και διπλώστε τες τη μια πάνω στην άλλη δημιουργώντας ένα πουγκάκι (δείτε τις παραπάνω φωτογραφίες για να έχετε μια ιδέα για το πώς να φτιάξετε τα πουγκάκια και πώς ακριβώς πρέπει να φαίνονται).

Συνεχίστε με τον ίδιο τρόπο με τα υπόλοιπα κομμάτια ζύμης, κόβοντάς τα σε τετράγωνα 6 x 6 εκ., γεμίζοντάς τα και φτιάχνοντας τα μαντί.




Προθερμάνετε το φούρνο σας στους 180 βαθμούς Κελσίου.
Βουτυρώστε τον πάτο και τα πλαϊνά του ταψιού με 30 γρ. βούτυρο και βάλτε κάθε μαντί (πουγκάκι) μέσα, τοποθετώντας τα μαντί το ένα δίπλα στο άλλο και όχι το ένα πάνω στο άλλο, μέχρι να γεμίσετε όλο το ταψί. Επίσης, πρέπει να τοποθετήσετε έτσι τα μαντί ώστε κάθε ένα να στέκεται όρθιο, με το γεμισμένο κομμάτι της ζύμης να ακουμπάει τον πάτο του ταψιού.
Αφού γεμίσετε το ταψί με τα μαντί, αλείψτε τα με 45 γρ. λιωμένο βούτυρο με ένα πινέλο κουζίνας και βάλτε το ταψί στο τελευταίο ράφι του φούρνου. Ψήστε τα για 1 ώρα μέχρι να ροδίσουν.

Σημείωση: Όταν είναι έτοιμα πρέπει να έχετε έτοιμο τον καυτό ζωμό κρέατος.

Βγάλτε το ταψί απ' το φούρνο και δυναμώστε τον στους 220 βαθμούς Κελσίου.
Ρίξτε τον καυτό ζωμό κρέατος πάνω από όλα τα μαντί, αλείψτε τα με 30 γρ. λιωμένο βούτυρο με ένα πινέλο κουζίνας και βάλτε το ταψί πάλι στο φούρνο, στο μεσαίο ράφι αυτή τη φορά. Ψήστε για 15-20 λεπτά ώσπου τα μαντί να πιούν το ζωμό.

Φτιάξτε τη σάλτσα γιαουρτιού-σκόρδου
Πολτοποιήστε τα σκόρδα σ' ένα γουδί ή χρησιμοποιώντας τον πολτοποίητη σκόρδου. Σ' ένα μπωλ μεσαίου μεγέθους προσθέστε το γιαούρτι και το πολτοποιημένο σκόρδο και ανακατέψτε με ένα κουτάλι. Σκεπάστε το μπωλ με πλαστική μεμβράνη και βάλτε το στο ψυγείο μέχρι να έρθει η ώρα να χρησιμοποιήσετε τη σάλτσα.

Όταν το μαντί είναι έτοιμο, βγάλτε το ταψί απ' το φούρνο και τοποθετήστε τα μαντί στα πιάτα. Ρίξτε από πάνω 3-4 κουταλιές σούπας σάλτσα γιαουρτιού-σκόρδου και πασπαλίστε με το κόκκινο καυτερό πιπέρι και λίγο σουμάκι (εφόσον επιλέξετε να το χρησιμοποιήσετε).

Σερβίρετε αμέσως.





21 comments:

  1. Μάγδα μου τώρα καταλαβαίνω καλύτερα πως μαγειρεύεις τόσο ωραία, πως φωτογραφίζεις τόσο ευαίσθητα και πως γράφεις τόσο αληθινά!

    ReplyDelete
  2. Koritsaki muo kalhmera! Yperoxh anarthsh! Pragmatika! manti protoefaga apo filh tourkala, ennoeitai xeiropoihta kai toso mikroskopika pou xorousan 5-6 se ena koutali! Apaitoun megalh texnh kai einai pragmatika pentanostima!

    O pappous tou Nikuo htna apo thn Polh kai h giagia tou apo thn kerasounta. kai oi dyo prokommenoi anthropoi kai meraklhdes sto faghto. kati pou exei perasei kai sthn pethera mou eutyxos kai ta xairomaste kai emeis!
    Se filo poly

    ReplyDelete
  3. Μάγδα, έχεις ένα από τα ελάχιστα μπλογκ, που διαβάζω από την πρώτη μέχρι την τελευταία λέξη... :-) Ο καθένας μας έχει αγαπημένες συνταγές που του θυμίζουν την οικογένεια και το παρελθόν κι εσύ φαίνεται αν έχεις τις καλύτερες!
    Μαντί δεν έχω φάει ποτέ, αλλά μόνο η περιγραφή σου και οι φωτο, είναι ικανές να με παρασύρουν!

    ReplyDelete
  4. Μάγδα μου όπως λέει και η Αγγελική έχεις ρίζες γερές και αξιόλογες!!
    Θυμάμαι τον μπαμπά μου να διηγείται κάποιες μαγειρικές εμπειρίες του οι οποίες εμένα τουλάχιστον με έχουν σημαδέψει.
    Τα μαντί σου υπέροχα κάποια στιγμή ίσως τα προσπαθήσω και λέω ίσως γιατί τα πολύ πικάντικα είναι απαγορευτικά για το στομάχι μας.
    Καλή σου εβδομάδα!

    ReplyDelete
  5. Περιττό να σου πω ότι μου έτρεξαν τα σάλια χεχε δεν το έχω φάει ποτέ αλλά κάποια στιγμή θα το φτιάξω :)
    Καλή εβδομάδα

    ReplyDelete
  6. Μάγδα συγχαρητήρια!!!
    Η ανάρτηση είναι τόσο "γλυκιά" και φαίνεται σαν ανάμνηση πραγματικά,οι φωτογραφίες,τα λόγια σου και πάλι μπράβο για όλη την παρουσίαση αλλά και για το υπέροχο μαντί!
    Φιλιά πολλά,καλό απόγευμα!

    ReplyDelete
  7. Μου έτρεξαν τα σάλια και μένα, πάω να αγοράσω κιμά να το κάνω αύριο! Μας το έφτιαχνε παλιά η γιαγιάκα μου αλλά τώρα δεν μπορεί να το φτιάξει λόγω αρθριτικών, είμαι σίγουρη ότι θα χαρεί πολύ όταν της πάω μαντί!

    φιλιά!

    ReplyDelete
  8. Σας ευχαριστώ πολύ όλους που μοιραστήκατε τις δικές σας αναμνήσεις από αγαπημένους ανθρώπους. Ανεξαρτήτως από το πού προέρχεται ο καθένας μας, από τις διαφορετικές εμπειρίες που έχουμε βιώσει, όλοι έχουμε κάτι που μας ενώνει. Την μαγειρική.

    ReplyDelete
  9. πολύ ωραίο κείμενο και καταπληκτική συνταγούλα!

    ReplyDelete
  10. Μαγδα υπεροχη αναρτηση.Εχω πολλες γευστικες αναμνησεις που με συνδεουν με την οικογενεια μου και τα παιδικα μου χρονια.Αξεχαστες στιγμες που ελαβαν χωρα γυρω απο ενα τραπεζι τοτε που και οι πιο απλες γευσεις εμοιαζαν μαγικες γιατι ειχαν το αγγιγμα της μανας η της γιαγιας μου.Σε διαβαζω παντα με προσοχη και μου αρεσει ο τροπος που γραφεις στο εχω ξαναπει.

    ReplyDelete
  11. Μαγδα μου το κείμενό σου είναι τόσο όμορφο..σε κάνει να βλέπεις εικόνες, σε συγκινει..προσωπικά τέτοιες εικόνες θα έλεγα και δεσμούς εγώ έχω με την Ήπειρο..και από τις 2 πλευρές και παππούδες και γιαγιάδες ήταν από εκεί, με τη δικιά του ιστορία ο καθένας..και με αυτά έχω μεγαλώσει..όσο για το μαντί το ξέρω, αλλά δεν το έχω φάει ποτέ, ούτε ξέρω να το φτιάχνω!Ειλικρινά θα ήθελα να μου το κερνούσες γιατί το έχεις φτιάξει τόσο τέλειο οπτικά που καταλαβαίνω πόσο νόστιμο είναι!Πολλά πολλά φιλιά!

    ReplyDelete
  12. Συγχαρητήρια για τις υπέροχες φωτογραφίες,τις απίθανες συνταγές,και την ξεχωριστή σας γραφή,που κοσμούν αυτό το μπλογκ-διαμάντι.
    Ευχαριστούμε πολύ που μας δινετε την ευκαιρια να απολαμβάνουμε!

    ReplyDelete
  13. Σας ευχαριστώ όλους. Να είστε καλά!

    ReplyDelete
  14. Μα τι ωραία που τα γράφεις! Μάγδα μου σε νοιώθω γιατι εχω και εγώ ρίζες... στο δικό μου το σπίτι η μια γιαγιά έκανε το μαντί στον φούρνο και η άλλη τα έβραζε σαν μακαρόνια.. καταλαβαίνεις ότι η μία ηταν Απο την Ανατολική Θράκη και η άλλη απο την Σμύρνη..
    Λατρεύω μαντι!
    Φιλάκια πολλά!

    ReplyDelete
  15. Με μια γιαγιά Σμυρνιά και μια Πολίτισσα κι όμως δε χάρηκα ούτε τη μια ούτε την άλλη. Όλοι λένε ότι έχω πάρει το ταλέντο της πρώτης στην κουζίνα. Η μαμά μου δεν κατάφερνε ποτέ να πετύχει ούτε το αλάτι στο φαγητό και το σκόρδο το φοβόταν λόγω υπότασης. Πώς να ψάξω τις γαστριμαργικές μου ρίζες που όπου και να γυρίσεις να δεις έχει "και καλά" πολίτικες συνταγές; Σ' ευχαριστώ πολύ για αυτή την ανάρτηση, μου θύμισε τόσο πολύ τα πράγματα που έχω χάσει μαζί με τις γιαγιάδες μου... Θα χαρώ πολύ να δω κι άλλες τέτοιες συνταγές εδώ, μικρούς θησαυρούς από ανθρώπους που υπήρξαν πιο τυχεροί από μένα, αλλά έχουν και την όρεξη να τους φυλάξουν και να τους διαδώσουν. Ευχαριστώ.

    ReplyDelete
  16. υπέροχη αναρτηση σε κείμενο κ φωτογραφίες,μου άνοιξες την όρεξη για πειραματισμούς,eviv

    ReplyDelete
  17. Φανταστικό το μπλογκ σου! Έχεις υπέροχες συνταγές και είναι όλα τόσο όμορφα γραμμένα. Κι εμάς οι ρίζες μας είναι απο Τουρκία (Προύσα) και φτιάχνουμε το μαντί με βραστό κοτοπουλο και το περιχύνουμε με ζωμο κοτας. Θα δοκιμάσω και τη δικη σου συνταγη, φαίνεται τόσο νόστιμη!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καλησπέρα Τίνα. Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Με κοτόπουλο δεν το έχω δοκιμάσει ποτέ. Θα το κάνω όμως!

      Delete
  18. Η καπαδόκισσα γιαγιά μου έφτιαχνε πάντα το μαντί με γέμιση πατάτας. Σαν παιδί βέβαια με ξένιζαν και με ξύνιζαν το γιαούρτι και το σουμάκι κι έτσι δεν το πολυσυμπαθούσα το πιάτο αλλά αναγνωρίζω την αξία του. Επίσης η γιαγιά μου έφτιαχνε ένα μοναδικό φαγητό που δυστυχώς δεν προνόησε η μητέρα μου να μάθει και η συνταγή χάθηκε. Όσο και να ψάχνω στο ίντερνετ δεν τη βρίσκω.Το λέγαμε "γιουβαρλάκια νηστίσιμα της γιαγιάς Μαρίκας" και ήταν μικρά μπαλάκια από ζύμη μαγειρεμένα σε μια πηχτή, πορτοκαλιά σούπα που δεν ξέρω ακριβώς τι περιείχε. Δε φαντάζεστε τι γεμάτη γεύση και τι υπέροχη λαστιχωτή υφή είχαν αυτά τα βρασμένα ζυμαρομπαλάκια, μαζί και το ζουμάκι τους που εικάζω ότι η μη νηστίσιμη εκδοχή του είχε ζωμό κρέατος, πελτέ ντομάτας, κρεμμυδάκι και κάποια μπαχαρικά. Μήπως τυχόν λόγω καταγωγής το γνωρίζετε αυτό το φαγητό;Πολύ θα ήθελα να βρω την ακριβή και συγκεκριμένη συνταγή του...

    ReplyDelete
  19. αχ Μαγδα,σε ευχαριστω που μου λινκαρες αυτη την αναρτηση σου ,ειναι απο τις πο ωραιες αναρτησεις σου,τι ωραιες εικονες,τι καταπληκτικος παππους,τι ωραιες μυρωδιες!
    κι γω εχω πολλα φαγητα που μου θυμιζουν την γιαγιακα μου,ποντιακα φαγητα και πιτες,ακομα και οι τηγανιτες πατατες της γιαγιας ειχαν αλλη γευση(αυτο παλι πως γινεται).
    συμφωνω με ολες τις παρατηρησεις οπως οτι αυτα τα υπεροχα "ραβιολι" εχουν τουρκικη προελευση και οχι ιταλικη,οτι η σαλτσα ντοματας ειναι περιττη σε ενα τετοια εδεσμα,το γιαουρτακι ειναι το ιδανικο συνοδευτικο τους. . .πραγματικα μαγδα μου ευχαρηστιθηκα τοσο πολυ την αναρτηση σου μαθαινοντας για τις ριζες σου!!!!
    πολλα φιλια!!!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Να'σαι καλά Κική μου, σ'ευχαριστώ! :) Φιλιά πολλά!

      Delete