Thursday, June 16, 2011

Μέσα στο λοβό

Τί κάνεις όταν θες να αναρτήσεις μια συνταγή αλλά δεν έχεις καθόλου όρεξη να γράψεις κάτι γι' αυτήν; Ανησυχείς ότι οι αναγνώστες σου θα το πάρουν προσωπικά και θα υποθέσουν ότι βαριέσαι να τους απευθυνθείς; Μήπως θα νομίσουν ότι θεωρείς την συνταγή βαρετή ακόμη κι αν αφιέρωσες χρόνο για να την αναρτήσεις; Θα μειωθεί η αξία της συνταγής αν δεν υπάρχει κάποιο κείμενο που να την συνοδεύει; Άραγε έχει νόημα ν' αναρωτιέσαι για όλα αυτά; Διαβάζει κανείς λέξη απ' αυτά που γράφεις;






Αυτά τα ερωτήματα είναι στο μυαλό μου τον τελευταίο καιρό κάθε φορά που κάθομαι να γράψω ένα ποστ.






Ίσως επειδή τις τελευταίες εβδομάδες δεν έχω και την καλύτερη των διαθέσεων. Είμαι στενοχωρημένη, άκεφη, οργισμένη, αγχωμένη και πολλά άλλα αρνητικά τα οποία δεν θέλω καν να αναφέρω. Δυσκολεύομαι πολύ να κάνω αναρτήσεις, τί λέω, δυσκολεύομαι να κάνω το οτιδήποτε αυτές τις μέρες. Το μπλογκ είναι μάλλον το τελευταίο πράγμα που έχω στο μυαλό μου.






Εδώ και τέσσερις μήνες, από τότε που πέθανε ο πατέρας μου, λειτουργώ κάπως μηχανικά.
Κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να αποτρέψω τον εαυτό μου απ' το να σκέφτεται... τα πάντα.






Ακόμα κι αν έχω δυο πτυχία στην Ψυχολογία αισθάνομαι ότι πρέπει να μου υπενθυμίζω συνεχώς τα βασικά.
"Θα πάρει χρόνο"
"Δεν πρέπει να πιέζω τον εαυτό μου να νιώσει κάπως"
"Θα το ξεπεράσω ακολουθώντας τους δικούς μου ρυθμούς"
"Δεν πρέπει να διστάζω να βασιστώ σ' αυτούς που αγαπώ"






Έχω προσπαθήσει να καταπολεμήσω την σχεδόν συνεχή μου κακή διάθεση με πολλούς τρόπους και ένας από αυτούς είναι η ενασχόληση με αυτό εδώ το μπλογκ. Ωστόσο, είναι μάταιο. Με το που πατάω "δημοσίευση", είμαι πάλι εγώ. Με τις αρνητικές μου σκέψεις και συναισθήματα.






Η μαγειρική πάντα κατόρθωνε να μου φτιάξει την διάθεση. Εξακολουθεί να λειτουργεί κατ' αυτόν τον τρόπο. Κάποιες φορές.
Άλλες πάλι όχι.






Ο Σ. μου είπε τις προάλλες καθώς τρώγαμε ένα πιάτο από αυτόν εδώ τον φρέσκο αρακά, ότι η μαγειρική είναι η μοναδική μορφή τέχνης που έχει τόσο άμεσο και απτό αποτέλεσμα, προσφέροντας στιγμιαία ικανοποίηση. Νομίζω πως έχει δίκιο.






Η μαγειρική. Αυτή είναι η μορφή τέχνης που ασκώ κάθε μέρα στην κουζίνα μου αν και αμφιβάλλω αν οι καθημερινές μου γαστρονομικές δημιουργίες μπορούν να θεωρηθούν τέχνη. Εντούτοις, αυτό εδώ το πιάτο μπορεί.
Η γεμάτη, γλυκιά γεύση του νωπού αρακά, η γλυκύτητα του αμύλου της πατάτας, η φρεσκάδα του άνηθου και του φρέσκου κρεμμυδιού και πάνω απ' όλα η απλότητα του συνδυασμού όλων, καθιστούν αυτό το πιάτο τεχνούργημα.













Λαδερός Φρέσκος Αρακάς με Πατάτες, Φρέσκα Κρεμμυδάκια και Άνηθο

Αυτό είναι ένα κλασικό ελληνικό πιάτο που κατατάσσεται στην κατηγορία "Λαδερά" δηλαδή όλα αυτά τα πεντανόστιμα ελληνικά πιάτα λαχανικών με βάση το ελαιόλαδο και χωρίς την προσθήκη άλλων λιπαρών ή βουτύρου.
Τα λαδερά είναι συνήθως λαχανικά που σιγοβράζονται στην κατσαρόλα ή στον φούρνο με μια σάλτσα ελαιόλαδου και ντομάτας καθώς και αυτά που μαγειρεύονται χωρίς ντομάτα και με την προσθήκη πολλών φρέσκων μυρωδικών. Αυτό το πιάτο ανήκει στην δεύτερη κατηγορία.

Τα λαδερά είναι ένα τεράστιο κομμάτι της ελληνικής κουζίνας και ένας από τους λόγους που αυτή θεωρείται από τις πιο υγιεινές στον κόσμο. Πρόκειται για ανεπιτήδευτα φαγητά που βασίζονται στην φρεσκάδα των υλικών. Πιάτα που τιμούν την σημαντικότητα των λαχανικών και του ελαιόλαδου στην ελληνική διατροφή και που καταναλώνονται καθ' όλη την διάρκεια του χρόνου, αν και είναι ιδιαιτέρως νόστιμα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες λόγω της αφθονίας των φρέσκων λαχανικών.




Τα λαδερά πάντα συνοδεύονται από μεγάλα κομμάτια τυριού όπως φέτα, μανούρι ή κεφαλοτύρι και φυσικά μπόλικο χωριάτικο ψωμί.

Αυτό το φαγητό το φτιάχνω όλο το χρόνο, τουλάχιστον μια φορά τον μήνα, χρησιμοποιώντας κατεψυγμένο αρακά (μπιζέλια) όταν δεν μπορώ να βρω φρέσκο. Η μόνη διαφορά είναι στον χρόνο ψησίματος, με τον κατεψυγμένο αρακά να χρειάζεται 25 λεπτά περίπου παραπάνω μαγείρεμα από ό,τι ο φρέσκος.
Μπορείτε να προσθέσετε και ένα-δυο μικρά καρότα κομμένα σε ροδέλες αν θέλετε. Προσθέστε τα μαζί με τις πατάτες.


Μερίδες: 4

Υλικά
1 κιλό φρέσκος αρακάς μέσα στον λοβό του (καθαρισμένος μου βγήκε 475 γρ.) ή 500 γρ. κατεψυγμένος αρακάς
150 ml παρθένο ελαιόλαδο
4-5 πατάτες μεσαίου μεγέθους (γύρω στα 600 γρ. σύνολο), κομμένες σε κύβους (3 x 3 εκ. περίπου)
8-10 μικρά φρέσκα κρεμμυδάκια, μόνο το λευκό και ανοιχτό πράσινο μέρος, κομμένα σε λεπτές ροδέλες
300 ml νερό βρύσης
30 γρ. άνηθος (1 ματσάκι), χωρισμένος σε στελέχη (κοτσάνια) και φύλλα, ψιλοκομμένος συν έξτρα για το πασπάλισμα των πιάτων
Αλάτι
Μαύρο πιπέρι, φρεσκοτριμμένο


Προετοιμασία
Ξεπλύντε καλά τον αρακά ενώ είναι ακόμα μέσα στους λοβούς, κάτω από τρεχούμενο νερό. Έπειτα, αφαιρέστε τους σπόρους του αρακά μέσα από κάθε λοβό. Όταν τελειώσετε, πετάξτε του άδειους λοβούς και κρατήστε στην άκρη τους σπόρους. Μην τους ξεπλύνετε.

Ρίξτε το ελαιόλαδο σε μια μεγάλη κατσαρόλα με βαρύ πάτο και ζεστάνετέ το σε μέτρια φωτιά. Προσθέστε τα φρέσκα κρεμμυδάκια και τσιγαρίστε τα ελαφρά για 1 λεπτό. Ρίξτε τα κομμένα στελέχη (κοτσάνια) του άνηθου στην κατσαρόλα και τσιγαρίστε τα για ½ λεπτό. Προσθέστε τις κομμένες πατάτες και τσιγαρίστε για 2-3 λεπτά, ανακατεύοντας τακτικά. Προσθέστε τον αρακά (φρέσκο ή κατεψυγμένο) και ανακατέψτε καλά με μια ξύλινη κουτάλα ώστε να καλυφθεί με το ελαιόλαδο. Ρίξτε αλάτι και πιπέρι κατά βούληση και προσθέστε το νερό.
Βάλτε τη φωτιά στο δυνατό και αφήστε να πάρει μια βράση. Σκεπάστε την κατσαρόλα, βάλτε τη φωτιά στο χαμηλό και αφήστε το φαγητό να σιγοβράσει για 20 λεπτά περίπου (για κατεψυγμένο αρακά χρειάζονται 45 λεπτά περίπου) ή μέχρι να μαλακώσουν ο αρακάς και οι πατάτες.
Λίγο πριν να είναι έτοιμο, γύρω στα 5 λεπτά πριν, ρίξτε τον υπόλοιπο άνηθο (τα ψιλοκομμένα φύλλα), κι ανακατέψτε.
Ο αρακάς δεν θα πρέπει να λιώνει ή να διαλύεται αλλά να παραμένει τραγανός και ζουμερός.

Σημείωση: μην παραψήσετε τον αρακά διότι θα χάσει την γεύση και την φρεσκάδα του.

Σερβίρετε αμέσως, πασπαλίζοντας κάθε πιάτο με λίγο επιπλέον ψιλοκομμένο άνηθο.
Το πιάτο αυτό μπορεί να σερβιριστεί και σε θερμοκρασία δωματίου, όπως ισχύει και για όλα τα λαδερά.








19 comments:

  1. Καθαρίζοντας τον αρακά, τρώω τον μισό επιτόπου...

    Έλα να σου κάνω μια αγκαλίτσα. Καταλαβαίνω... (ίσως έχω τα αντίστοιχα αισθήματα ή απώλεια αισθημάτων. Μαγειρεύω ελάχιστα, δεν επικοινωνώ, ευτυχώς βγάζω φωτογραφίες...)

    ReplyDelete
  2. Εγώ πάντως όταν κάνεις ανάρτηση την διαβάζω όλη :)
    Δεν ξέρω τι μπορώ να σου πω ώστε να σε κάνω να ΄΄ξεχαστείς΄΄ το μόνο που μπορώ να κάνω έστω και από μακριά είναι να σου δώσω ένα γλυκό φιλάκι και μια ζεστή αγκαλιά :D

    ReplyDelete
  3. Σου χω πει, έχεις τη σκέψη μου ακόμα και σε άσχετες στιγμές. Όταν έχω καιρό να δω ποστ σου, μπαίνω και σε ψάχνω (μη και καταλάθος έχασα καμία). Να γράφεις. Να μαγειρεύεις. Να κάνεις ό,τι σε ευχαριστεί. Και θα βρει ο εαυτός σου τις ισορροπίες του, αυτό είναι σίγουρο. Τα φιλιά μου φίλη μου

    ReplyDelete
  4. Από τότε που ανακάλυψα το μπλογκ σου, κάθε φορά που "μπαίνω" το βράδυ να δω την αλληλογραφία μου, ελέγχω να δω εάν έχεις "ανεβάσει" κάτι καινούριο. Την ημέρα που είχες αναρτήσει τα άσχημα νέα για την απώλεια του πατέρα σου, (ο παππούς μου θα έλεγε "μπομπά") ειλικρινά, και μέσα από την ψυχή μου σου το λέω αυτό, κατά-στεναχωρήθηκα, τόσο άμεσο και απτό μου "έκατσε" το κείμενό σου. Έκτοτε, τολμώ να πω ότι αναρωτιέμαι συχνά τι κάνεις, πως το παλεύεις, αν αισθάνεσαι καλύτερα... Κι ας μην σε γνωρίζω προσωπικά, συμπάσχω μαζί σου, γιατί, επειδή είμαι κι εγώ "το κορίτσι" του μπαμπά μου (ίσως η κόρη μου τώρα να του φαίνεται λίγο πιο όμορφη από μένα), τρέμω και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να τον χάσω. Μακάρι να μπορούσα να σκεφτώ κάτι να σου γράψω για να σε βοηθά όταν νιώθεις αυτό το χάσιμο, το κενό, το ατακτοποίητο συναίσθημα μιας τέτοιας απώλειας. Να είσαι σίγουρη ότι κανείς, όταν είναι αγαπημένος, δεν φεύγει. Είναι μέσα μας, στο μυαλό και την καρδιά μας, στην ψυχή μας, και θα είναι μέσα μας, για όσο τον θυμόμαστε, κι όσο τον αγαπάμε. Δεν πειράζει που έχεις μια πληγή που σε πονάει κάθε μέρα ίσως. Είσαι ζωντανή, τιμάς τη μνήμη του πατέρα σου και τον δικαιώνεις κάθε μέρα, γιατί ζεις, εργάζεσαι, μπλογκάρεις, αγαπάς κι αγαπιέσαι και ΔΕΝ ΤΟ ΒΑΖΕΙΣ ΚΑΤΩ. Αυτά, συγκινήθηκα πάλι και δε λέει. Καλή συνέχεια, και μπράβο για τον αρακά, είναι απίθανο φαγητό, (να είχαμε και λίγο ψωμάκι "πολυτελείας" ε?) όπως και το σαγανάκι που είχες βάλει πριν από λίγο καιρό... φιλιά

    ReplyDelete
  5. Δυστυχώς, την απώλεια τη δική σου κανείς δε μπορεί να την καταλάβει, κανείς δε γίνεται όσο καλές προθέσεις κι αν έχει να μπει στη θέση σου ακριβώς...
    Ωστόσο, το να κάνεις πράγματα που σε ευχαριστούν, το να βλέπεις έστω και δακτυλογραφημένα σχόλια άλλων που προσπάθησαν να επικοινωνήσουν μαζί σου, πιστεύω είναι κάπως βοηθητικό... Και όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται, με το χρόνο μια πληγή ακόμα κι αν δεν κλείσει εντελώς, θα πονάει λιγότερο.
    Την καλημέρα μου :)

    ReplyDelete
  6. Διαβάζω το μπλογκ σου εδώ και κάμποσο καιρό και είναι ένα από τα αγαπημένα μου...
    Παρόλο που δεν τα έχουμε "πει" μέχρι τώρα, θα ήθελα να σου πω ότι σε καταλαβαίνω και σε νιώθω απόλυτα... αυτό μόνο... από κει και πέρα, θέλει χρόνο και προσπάθεια... επικοινωνία με ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπούν... και πίστη ότι όλα θα πάνε καλά...

    ReplyDelete
  7. Εγώ πάντα περιμένω πως και πως μία νέα σου ανάρτηση!! μ'αρέσουν πολύ οι φωτογραφίες σου και ο τρόπος που γράφεις!! Σχετικά με την κακή διάθεση σε καταλαβαίνω απόλυτα...η καθεμιά μας βέβαια για τους δικούς της λόγους...αλλά τα πάντα θέλουν το χρόνο τους και αρκετή υπομονή!! Μακάρι να μπορούσα να βρίσκομαι πιο συχνά στην κουζίνα να μαγειρεύω, πιστεύω θα έκανε πολύ καλό στη διάθεση μου! Το πιο απλά και καθημερινά είναι και τα πιο ωραία!! Τα φιλιά μου και την αγάπη μου!!

    ReplyDelete
  8. H απώλεια είναι πολύ δύσκολο πράγμα και ναι πρέπει να δώσεις στον εαυτό σου χρόνο. Πάντως το blogging είναι γενικά καλή ψυχοθεραπεία, αν και καμιά φορά απαιτεί περισσότερη ενέργεια απ' ότι έχει κανείς να προσφέρει. Ελπίζω να αισθανθείς καλύτερα σύντομα!

    ReplyDelete
  9. Μπορώ να φανταστώ πως νοιώθεις και νομίζω ότι δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα. Εγώ δεν θέλω καν να μπαίνω σε τέτοιες διαδικάσιες σκέψεως.
    Για τον αρακά σου όμως ευχαρίστως. Η γνωριμία μου μαζί του έγινε σε νεαρά χρόνια... αλλα τότε ήτνα πνιγμένος σε μια κόκκινη σάλτσα και απαίσιος... ευτυχώς πήρα άντρα βορειοελλαδίτη και εκεί τα τρώνε όλα άσπρα και έτσι πάλι τον λάτρεψα...τον αρακά!! Ακριβώς έτσι όπως τον φτιάχνεις και εσύ!
    Τα φιλιά μου!

    ReplyDelete
  10. Σας ευχαριστώ όλες πάρα πολύ για τα τόσο γλυκά και ενθαρρυντικά σας λόγια. Μου δίνουν δύναμη και κουράγιο να συνεχίσω. Πραγματικά.

    ReplyDelete
  11. Ciao Bella ! Κατ' αρχήν,ναι σε διαβάζουν πολλοί,σίγουρα πολλοί περισσότεροι απ' εκείνους που μπαίνουν στον κόπο να αφήσουν ένα σχόλιο,αλλά τί σημασία έχει αν είναι πολλοί,λίγοι ή κανένας ; Εσύ γράφεις το μήνυμά σου,το βάζεις στο μπουκάλι κ το πετάς στη θάλασσα,αν κάποιος θέλει ή τύχει να το βρει θα το βρει,προσωπικά κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι το blogging.Όταν έχεις διάθεση και χρόνο γράφεις,όταν δεν έχεις απλά δεν γράφεις,δεν οφείλεις κάτι παραπάνω στους αναγνώστες σου όσο και αν σε αγαπούν,άλλωστε νομίζω κάνεις ήδη αρκετά και μάλιστα πολύ καλά αν όχι υποδειγματικά.

    Stammi bene,un' abbraccio

    ReplyDelete
  12. Δε θα μπω στα συναισθήματα, τα μοιράζομαι από τα 9μου, όσο και να περάσει ο καιρός, τίποτα δεν αλλάζει, απλώς μεγαλώνει η έλλειψη.
    Σκληρό.. ναι αυτή είναι η δική μου πραγματικότητα, εύχομαι για σένα να είναι αλλιώς.
    Αρακάς, συνταγή και φωτογραφίες αριστούργημα, η σχέση μου μαζί του άργησε 18 χρόνια, τώρα δε ζούμε χώρια.
    Ζεστό φιλιί

    ReplyDelete
  13. ανακαλυψα πριν λιγους μηνες το blog
    διαβαζω ανελλειπως τις συνταγες σου
    ευχομαι καλη συνεχεια

    ReplyDelete
  14. Μια μεγάλη αγκαλιά!

    ReplyDelete
  15. Η σημερινή συνταγή δεν μου αρέσει. Αν και το τρώω αυτο το πιάτο αρκετά συχνά, αφου συνήθως μαγειρεύει η καλή μου :)
    Να'σαι καλά που μου τη θύμησες.
    Εγώ διαβάζω αυτα που γράφεις, και με περισσότερο ενδιαφέρον τα μικρά, που δεν εχουν σχέση με φαγητό. Ευχαριστώ που βάζεις κι εσύ ωραία χρώματα στο ιντερνετ.

    ReplyDelete
  16. Σας ευχαριστώ πολύ όλους για τα εγκάρδια αλλά και εγκαρδιωτικά σας σχόλια.

    ReplyDelete
  17. Για κάποια πράγματα πρέπει να είσαι σίγουρη:
    1) είμαι σίγουρη ότι όλοι όσοι μπαίνουν εδώ, διαβάζουν τα δικά σου ποστ. Τουλάχιστον εγώ το κάνω.
    2) να είσαι σίγουρη ότι όντως με το χρόνο θα νιώσεις καλύτερα. Το ξέρω, γιατί το έχω βιώσει.
    3) μάλλον έχει δίκιο ο φίλος σου :-)
    φιλί....

    ReplyDelete
  18. Ξέχασα να πω ότι κι εγλω τρώω τον μισό αρακά καθαρίζοντάς τον!

    ReplyDelete