Όποιος έχει βρεθεί ποτέ στους δρόμους του κέντρου της Αθήνας νωρίς το πρωΐ, ξέρει ν' αναγνωρίζει εκείνη τη δελεαστική μυρωδιά που σου έρχεται καθώς στρίβεις ανυποψίαστος μια γωνία και μπροστά σου εμφανίζεται το παραγεμισμένο τελάρο του κουλουρτζή.
Εκείνη τη μυρωδιά που ακόμα κι αν δεν θες, σε κάνει να σταματάς και να κοιτάς τα κουλούρια με βλέμμα αχόρταγο. Ναι, εμείς οι Έλληνες μπορεί να μην είμαστε του πρωϊνού, κι εγώ ειδκά δεν είμαι καθόλου, αλλά μπροστά σ' ένα τέτοιο θέαμα, οι αντιστάσεις σου πέφτουν στο μηδέν κι η λαιμαργία καταφέρνει να σε κυριεύσει.
Πριν έρθω στην Ολλανδία, η σκέψη του να φτιάξω σπιτικά κουλούρια Θεσσαλονίκης δεν περνούσε ποτέ απ' το μυαλό μου. Ήταν δεδομένο ότι μπορούσα να τα βρω παντού. Τώρα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Τώρα, όταν λαχταράω οτιδήποτε ελληνικό, πρέπει να το φτιάξω μόνη μου, αλλιώς δεν υπάρχει περίπτωση να το γευτώ.
Τα σιμίτια ή κουλούρια δεν τα βρίσκει κανείς μονάχα στους δρόμους των ελληνικών μεγαλουπόλεων αλλά και σ' αυτούς της γειτονικής Τουρκίας. Ήρθαν στη χώρα μας από Έλληνες Μικρασιάτες και Κωνσταντινουπολίτες πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη, εξού και η κοινή ονομασία τους "Κουλούρια Θεσσαλονίκης".
Παρεμπιπτόντως, χάρη στον κύριο Μπαμπινιώτη ανακάλυψα ότι η ελληνική λέξη 'σιμίτι' προέρχεται από την τουρκική λέξη 'simit', η οποία προέρχεται από την αραβική λέξη 'semid', η οποία με τη σειρά της προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη 'σεμίδαλις', δηλαδή σιμιγδάλι.
Το κλασικό ελληνικό κουλούρι είναι ένα λεπτό δαχτυλίδι ψωμιού επικαλυμμένο με σουσάμι, αυτό όμως που εγώ προτιμώ να φτιάχνω και να τρώω είναι το Πολίτικο σιμίτι (μπορείτε να διαβάσετε εδώ για τη σχέση μου με την Πολίτικη κουζίνα). Το Πολίτικο σιμίτι προέρχεται από τους Έλληνες φουρναραίους της Κωνσταντινούπολης και είναι ένα πλεχτό σαν κοτσίδα και στρουμπουλό κουλούρι, το οποίο πρώτα βουτάται μέσα σε πετιμέζι που του χαρίζει μια ανεπαίσθητη γλύκα κι έπειτα τυλίγεται σε καβουρντισμένο σουσάμι.
Η πλεξούδα δημιουργεί μια πιο πολύπλοκη υφή και κατ' επέκταση μια πιο ενδιαφέρουσα γεύση, καθώς το πετιμέζι τρυπώνει ανάμεσα στις πλέξεις και καραμελώνει όταν το σιμίτι ψηθεί στο φούρνο. Το καβουρντισμένο σουσάμι χαρίζει μια έντονη, γήινη χροιά και η προσθήκη αβγού και γάλακτος στη ζύμη, μια ακόμα διαφορά από το κλασικό κουλούρι, του προσδίδει μια πιο πλούσια και γεμάτη γεύση.
Υπέροχα τραγανό απ' έξω κι αφράτο και μαλακό από μέσα με μια ελαφρώς μαστιχωτή υφή, αυτό το παραδοσιακό ελληνικό σνακ μπορεί να είναι ιδανικό για τις πρωϊνές λιγούρες αλλά πιστέψτε με, αν το προσφέρετε σε κάποιον οποιαδήποτε άλλη ώρα της ημέρας, δεν πρόκειται να παραπονεθεί.
Πολίτικα Σιμίτια / Κουλούρια
Τα σιμίτια μπορούν να έχουν γλυκά ή αλμυρά συνοδευτικά. Κόβοντάς τα στη μέση κατά πλάτος κι απλώνοντας βούτυρο και μέλι ή μαρμελάδα, είναι ό,τι πρέπει για πρωϊνό. Μαζί με λίγο τυρί φέτα ή γραβιέρα και μερικές ελιές Καλαμών, αποτελούν το τέλειο γρήγορο γεύμα.
Σας προτρέπω να μην παραλείψετε το πετιμέζι στη συνταγή, σε περίπτωση όμως που δεν μπορείτε να βρείτε πετιμέζι, περάστε τα κουλούρια με λίγο νερό πριν τα καλύψετε με σουσάμι.
Και εγγραφείτε στο Newsletter μου ώστε να λαμβάνετε όλες τις νέες μου συνταγές (αλλά και να βρείτε όλες τις παλιές) απευθείας στο email σας.
Εκείνη τη μυρωδιά που ακόμα κι αν δεν θες, σε κάνει να σταματάς και να κοιτάς τα κουλούρια με βλέμμα αχόρταγο. Ναι, εμείς οι Έλληνες μπορεί να μην είμαστε του πρωϊνού, κι εγώ ειδκά δεν είμαι καθόλου, αλλά μπροστά σ' ένα τέτοιο θέαμα, οι αντιστάσεις σου πέφτουν στο μηδέν κι η λαιμαργία καταφέρνει να σε κυριεύσει.
Πριν έρθω στην Ολλανδία, η σκέψη του να φτιάξω σπιτικά κουλούρια Θεσσαλονίκης δεν περνούσε ποτέ απ' το μυαλό μου. Ήταν δεδομένο ότι μπορούσα να τα βρω παντού. Τώρα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Τώρα, όταν λαχταράω οτιδήποτε ελληνικό, πρέπει να το φτιάξω μόνη μου, αλλιώς δεν υπάρχει περίπτωση να το γευτώ.
Τα σιμίτια ή κουλούρια δεν τα βρίσκει κανείς μονάχα στους δρόμους των ελληνικών μεγαλουπόλεων αλλά και σ' αυτούς της γειτονικής Τουρκίας. Ήρθαν στη χώρα μας από Έλληνες Μικρασιάτες και Κωνσταντινουπολίτες πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη, εξού και η κοινή ονομασία τους "Κουλούρια Θεσσαλονίκης".
Παρεμπιπτόντως, χάρη στον κύριο Μπαμπινιώτη ανακάλυψα ότι η ελληνική λέξη 'σιμίτι' προέρχεται από την τουρκική λέξη 'simit', η οποία προέρχεται από την αραβική λέξη 'semid', η οποία με τη σειρά της προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη 'σεμίδαλις', δηλαδή σιμιγδάλι.
Το κλασικό ελληνικό κουλούρι είναι ένα λεπτό δαχτυλίδι ψωμιού επικαλυμμένο με σουσάμι, αυτό όμως που εγώ προτιμώ να φτιάχνω και να τρώω είναι το Πολίτικο σιμίτι (μπορείτε να διαβάσετε εδώ για τη σχέση μου με την Πολίτικη κουζίνα). Το Πολίτικο σιμίτι προέρχεται από τους Έλληνες φουρναραίους της Κωνσταντινούπολης και είναι ένα πλεχτό σαν κοτσίδα και στρουμπουλό κουλούρι, το οποίο πρώτα βουτάται μέσα σε πετιμέζι που του χαρίζει μια ανεπαίσθητη γλύκα κι έπειτα τυλίγεται σε καβουρντισμένο σουσάμι.
Η πλεξούδα δημιουργεί μια πιο πολύπλοκη υφή και κατ' επέκταση μια πιο ενδιαφέρουσα γεύση, καθώς το πετιμέζι τρυπώνει ανάμεσα στις πλέξεις και καραμελώνει όταν το σιμίτι ψηθεί στο φούρνο. Το καβουρντισμένο σουσάμι χαρίζει μια έντονη, γήινη χροιά και η προσθήκη αβγού και γάλακτος στη ζύμη, μια ακόμα διαφορά από το κλασικό κουλούρι, του προσδίδει μια πιο πλούσια και γεμάτη γεύση.
Υπέροχα τραγανό απ' έξω κι αφράτο και μαλακό από μέσα με μια ελαφρώς μαστιχωτή υφή, αυτό το παραδοσιακό ελληνικό σνακ μπορεί να είναι ιδανικό για τις πρωϊνές λιγούρες αλλά πιστέψτε με, αν το προσφέρετε σε κάποιον οποιαδήποτε άλλη ώρα της ημέρας, δεν πρόκειται να παραπονεθεί.
Πολίτικα Σιμίτια / Κουλούρια
Τα σιμίτια μπορούν να έχουν γλυκά ή αλμυρά συνοδευτικά. Κόβοντάς τα στη μέση κατά πλάτος κι απλώνοντας βούτυρο και μέλι ή μαρμελάδα, είναι ό,τι πρέπει για πρωϊνό. Μαζί με λίγο τυρί φέτα ή γραβιέρα και μερικές ελιές Καλαμών, αποτελούν το τέλειο γρήγορο γεύμα.
Σας προτρέπω να μην παραλείψετε το πετιμέζι στη συνταγή, σε περίπτωση όμως που δεν μπορείτε να βρείτε πετιμέζι, περάστε τα κουλούρια με λίγο νερό πριν τα καλύψετε με σουσάμι.
