Ήθελα να φτιάξω κάτι με τα χέρια μου. Να δημιουργήσω κάτι από το τίποτα, κάτι για το οποίο να νιώσω περήφανη και να πω «να, κοίτα τί έφτιαξα».
Αλεύρι, νερό, βούτυρο. Πολύ βούτυρο. Πάρα πολύ βούτυρο. Τόσο βούτυρο που κανείς δεν θα’πρεπε να καταλανώνει σε τακτική βάση. Κι όμως, χρειαζόμουν ακόμα πιο πολύ. Διότι, για να φτιάξεις σφολιάτα, πρέπει το βούτυρο να γίνει φίλος σου κι όχι εχθρός σου. Θα προσπαθήσει να ξεφύγει, να ξεγλιστρήσει, να μαλακώσει, να ξεχυθεί μέσα από τη ζύμη κι εσύ θα πρέπει να το τιθασεύσεις, να ξέρεις πώς και πότε να το χειριστείς.
Η σφολιάτα είναι η βασίλισσα των ζυμών. Δεν είναι δύσκολο να την φτιάξεις, όχι όταν ξέρεις να κάνεις υπομονή κι όταν γνωρίζεις τα κόλπα για να την πετύχεις, όχι όταν έχεις κατανοήσει πως, σαν όλες τις βασίλισσες που σέβονται τον εαυτό τους, έτσι κι αυτή έχει τις ιδιοτροπίες της. Είναι άλλωστε η αυτού μεγαλειότης pâte feuilletée γνωστή και ως Γαλλική σφολιάτα, η αυθεντική σφολιάτα.
Η ζύμη αυτή χρειάζεται χρόνο· χρόνο για να ξεκουραστεί. Χρειάζεται κρύο· κρύο περιβάλλον, κρύα χέρια. Χρειάζεται ένα καλό πλάστη και λίγη δύναμη. Θα πρέπει να της αφιερώσεις μισή μέρα, θα πρέπει να την προσέχεις, αλλά όση ώρα αυτή θα ξεκουράζεται στο ψυγείο, θα ξεκουράζεσαι κι εσύ και θα’χεις ελεύθερο χρόνο να κάνεις άλλα πράγματα. Και μετά, θα απολαύσεις τα περίφημα εκατοντάδες στρώματα τραγανής, αφράτης και βουτυρένιας ζύμης και με την πρώτη δαγκωματιά θ’ανταμειφθείς για όλη σου την κούραση.
Η σφολιάτα δεν είναι για τους λιπόψυχους. Αν αγαπάτε να φτιάχνετε ζύμες, τότε με αυτήν θα ενθουσιαστείτε. Αν όχι, πάντα θα υπάρχουν κι οι έτοιμες σφολιάτες, οι οποίες είναι καλές αρκεί να είναι φτιαγμένες με πραγματικό βούτυρο κι όχι με φυτικά λίπη. Αν είστε λοιπόν από εκείνους που αποζητούν προκλήσεις στην κουζίνα, τότε αυτή η ζύμη είναι σίγουρα για εσάς.
Και εγγραφείτε στο Newsletter μου ώστε να λαμβάνετε όλες τις νέες μου συνταγές (αλλά και να βρείτε όλες τις παλιές) απευθείας στο email σας.
Αλεύρι, νερό, βούτυρο. Πολύ βούτυρο. Πάρα πολύ βούτυρο. Τόσο βούτυρο που κανείς δεν θα’πρεπε να καταλανώνει σε τακτική βάση. Κι όμως, χρειαζόμουν ακόμα πιο πολύ. Διότι, για να φτιάξεις σφολιάτα, πρέπει το βούτυρο να γίνει φίλος σου κι όχι εχθρός σου. Θα προσπαθήσει να ξεφύγει, να ξεγλιστρήσει, να μαλακώσει, να ξεχυθεί μέσα από τη ζύμη κι εσύ θα πρέπει να το τιθασεύσεις, να ξέρεις πώς και πότε να το χειριστείς.
Η σφολιάτα είναι η βασίλισσα των ζυμών. Δεν είναι δύσκολο να την φτιάξεις, όχι όταν ξέρεις να κάνεις υπομονή κι όταν γνωρίζεις τα κόλπα για να την πετύχεις, όχι όταν έχεις κατανοήσει πως, σαν όλες τις βασίλισσες που σέβονται τον εαυτό τους, έτσι κι αυτή έχει τις ιδιοτροπίες της. Είναι άλλωστε η αυτού μεγαλειότης pâte feuilletée γνωστή και ως Γαλλική σφολιάτα, η αυθεντική σφολιάτα.
Η ζύμη αυτή χρειάζεται χρόνο· χρόνο για να ξεκουραστεί. Χρειάζεται κρύο· κρύο περιβάλλον, κρύα χέρια. Χρειάζεται ένα καλό πλάστη και λίγη δύναμη. Θα πρέπει να της αφιερώσεις μισή μέρα, θα πρέπει να την προσέχεις, αλλά όση ώρα αυτή θα ξεκουράζεται στο ψυγείο, θα ξεκουράζεσαι κι εσύ και θα’χεις ελεύθερο χρόνο να κάνεις άλλα πράγματα. Και μετά, θα απολαύσεις τα περίφημα εκατοντάδες στρώματα τραγανής, αφράτης και βουτυρένιας ζύμης και με την πρώτη δαγκωματιά θ’ανταμειφθείς για όλη σου την κούραση.
Η σφολιάτα δεν είναι για τους λιπόψυχους. Αν αγαπάτε να φτιάχνετε ζύμες, τότε με αυτήν θα ενθουσιαστείτε. Αν όχι, πάντα θα υπάρχουν κι οι έτοιμες σφολιάτες, οι οποίες είναι καλές αρκεί να είναι φτιαγμένες με πραγματικό βούτυρο κι όχι με φυτικά λίπη. Αν είστε λοιπόν από εκείνους που αποζητούν προκλήσεις στην κουζίνα, τότε αυτή η ζύμη είναι σίγουρα για εσάς.
