Δεν μπορώ να καταλάβω πώς καταφέρνω πάντα ν’ αρπάζω κρυώματα τα οποία
εννοείται πως εξελίσσονται σε μια περιποιημένη γρίπη, την χειρότερη δυνατή στιγμή όταν πνίγομαι στη δουλειά και δεν μπορώ επ’ ουδενί να χαλαρώσω τους ρυθμούς μου. Μου επιτρέπετε να γκρινιάξω λίγο ε; Αντιλαμβάνεστε νομίζω πως το έχω ανάγκη.
Ναι λοιπόν, είμαι γριπιασμένη ή για να είμαι απόλυτα ακριβής βρίσκομαι στην ανάρρωση διότι σιγά μην είχα κουράγιο να γράφω αναρτήσεις με σαράντα πυρετό. Ούτε λέξη δεν θα ήμουν ικανή να γράψω.
Νομίζω πάντως πως είμαι πολύ εύκολη ασθενής. Δεν ταλαιπωρώ τους γύρω μου. Κάθομαι ήσυχη στον καναπέ βλέποντας χαζοσειρές και χαζοταινίες, κοιμάμαι, φτιάχνω το τσάι μου, τις σούπες μου, δεν κάνω κιχ. Όχι σαν κάποιους-κάποιους (ονόματα δε λέμε) που με το που φτερνιστούν κάνουν λες και ήρθε το τέλος τους.
Στο προκείμενο όμως γιατί για άλλο λόγο σηκώθηκα από το ζεστό μου καναπέ· γι’ αυτή την τυρόπιτα. Μη μου πείτε πως δεν την λιμπίζεστε; Υπάρχει άραγε Έλληνας/Ελληνίδα που να μην την λαχταράει ανά πάσα ώρα και στιγμή; Έχω την αίσθηση πως ο κάθε ένας από εμάς, στο άκουσμα της λέξης «τυρόπιτα», σχηματίζει αυτόματα στο μυαλό του μια πολύ συγκεκριμένη εικόνα.
Μαζί με την
σπανακόπιτα, η τυρόπιτα είναι από τις πιο αγαπημένες ελληνικές πίτες και εξυπακούεται πως όλοι έχουμε και την αγαπημένη μας εκδοχή. Για άλλους η ιδανική τυρόπιτα φτιάχνεται με χωριάτικο
φύλλο, για άλλους με
ζύμη κουρού ή λεπτό φύλλο κρούστας και ενώ η επιλογή τυριών είναι καθαρά προσωπική υπόθεση, η φέτα είναι αυτή που ως επί το πλείστον προτιμάται ως το κύριο τυρί για την γέμιση της πίτας.
Για μένα η τυρόπιτα είναι συνυφασμένη με τη σφολιάτα. Έτσι πάντα την έφτιαχνε η μητέρα μου κι η αλήθεια είναι πως δεν την έχω ρωτήσει ποτέ γι’ αυτή της την επιλογή, κυρίως γιατί ποτέ δεν είχα και κανένα παράπονο, αντιθέτως μάλιστα, εξαφάνιζα το κομμάτι μου σε χρόνο μηδέν. Έτσι έμαθα λοιπόν να την ετοιμάζω κι εγώ, και
ειδικά όταν φτιάχνω δική μου σφολιάτα, το πρώτο πράγμα που θα ετοιμάσω είναι ένα ταψί τυρόπιτα.
Η γέμιση είναι πάντα η ίδια. Μπόλικη φέτα, ανθότυρο (στην Ολλανδία αυτό αντικαταστάθηκε με ρικόττα διότι πού να βρεθεί ανθότυρο εδώ) και μπεσαμέλ. Το αποτέλεσμα είναι μια πίτα πεντανόστιμη, αλμυρή και ελαφρώς γλυκιά, κρεμώδης με εκείνη την ασύγκριτη γεύση και υφή της σφολιάτας να εσωκλείει τα τυριά. Μια σφολιάτα τραγανή, αφράτη, χρυσοκάστανη και βουτυράτη που κάνει την τυρόπιτά μου αξεπέραστη.
Κάντε κλικ εδώ.
Και εγγραφείτε στο Newsletter μου ώστε να λαμβάνετε όλες τις νέες μου συνταγές (αλλά και να βρείτε όλες τις παλιές) απευθείας στο email σας.
Ανυπομονώ να σας δω εκεί!!!
