Paris, je t'adore

Επέστρεψα. Νομίζω.
Διότι ακόμα κι αν είμαι σπίτι, καθισμένη στο γραφείο μου, μπροστά στον υπολογιστή μου, γράφοντας αυτές τις λέξεις, θα μπορούσα κάλλιστα να είμαι ακόμη στο Παρίσι.
Το μυαλό μου εξακολουθεί να βρίσκεται εκεί.

Εξακολουθώ να ατενίζω τον επιβλητικό Πύργο του Άιφελ,






να θαυμάζω το μεγαλείο της Παναγίας των Παρισίων,






να απολαμβάνω μια τάρτα μήλου με την πιο τραγανή, βουτυρένια και πεντανόστιμη σφολιάτα που έχει φτιαχτεί ποτέ, αγορασμένη από την boulangerie (αρτοποιείο) όλων των boulangeries, την Poilâne.






Εξακολουθώ να ψωνίζω στο Mora, χαμένη μέσα στα ατελείωτα ράφια γεμάτα κατσαρόλες και τηγάνια, ξύλινες κουτάλες κάθε μεγέθους και σχήματος κι αναρίθμητες "μύτες" για κορνέ ζαχαροπλαστικής.






Εξακολουθώ να αγναντεύω τον Σηκουάνα, ονειροπολώντας για το πώς θα' ταν αν ζούσα μόνιμα εδώ, στο Παρίσι.






Εξακολουθώ να καταβροχθίζω γεμάτη ενοχές τα macarons των 1,50 € το ένα από τον Pierre Hermé, ενώ ο Σ δεν σταματάει να μου λέει πόσο υπερτιμημένα είναι.

1.Φυστίκι Αιγίνης, 2.Αλμυρή καραμέλα, 3.Passion fruit με γέμιση σοκολάτας γάλακτος, 4.Τριαντάφυλλο, 5.Σοκολάτα

Εξακολουθώ να μένω κατάπληκτη από τα έργα τέχνης που αντικρύζω στα μουσεία του Παρισιού.

Εξακολουθώ να γιορτάζω την επέτειό μου με τον Σ, δειπνώντας σε ένα γραφικό restaurant της Μονμάρτης.

Ζω τη στιγμή.






Εξακολουθώ να αλλάζω τρένα μέσα στο χαοτικό, πολύβουο παρισινό μετρό,






να τρώω ένα σάντουϊτς à la Grecque με φέτα, ντομάτα και αγγούρι και ν' αναρωτιέμαι πώς μπορεί μια γεύση από τον τόπο μου, τόσο μακριά από τον τόπο μου, να είναι τόσο καταραμένα γευστική.






Εξακολουθώ να στέκομαι στην γέφυρα Pont Alexandre III συλλογιζόμενη την απέραντη ομορφιά αυτής της πόλης,






να βρίσκομαι σε ένα παλιό παριζιάνικο εστιατόριο, νιώθοντας ότι μεταφέρομαι σε άλλη εποχή, στο 1890, όταν αυτό για πρώτη φορά άνοιξε τις πόρτες του.






Εξακολουθώ να περιπλανιέμαι στους δρόμους του Παρισιού, κρατώντας το χέρι του αγαπημένου μου, χωρίς την παραμικρή έγνοια για το πού θα μας βγάλει.






Επέστρεψα. Νομίζω.