Οι Κουραμπιέδες

Αφού λοιπόν επιβιώσαμε την αποκάλυψη των Μάγιας κι είμαστε ακόμα εδώ, ας απολαύσουμε τις γιορτές μας, εντάξει;

Για μένα, οι γιορτές ξεκινάνε επισήμως την ημέρα που φτιάχνω τα πρώτα χριστουγεννιάτικα κουλουράκια και αυτά φυσικά είναι οι παραδοσιακοί κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα.

Τη στιγμή που μπαίνουν στο φούρνο και το σπίτι αρχίζει να γεμίζει με τις γλυκιές, βουτυρένιες μυρωδιές τους, γεμίζω κι εγώ με γιορτινή διάθεση.

Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι έπειτα από τρία Χριστούγεννα που γράφω αυτό εδώ το blog, αυτή είναι η πρώτη φορά που θα μοιραστώ μαζί σας ένα παραδοσιακό ελληνικό χριστουγεννιάτικο γλυκό. (Αυτό για κάποιους δεν είναι παραδοσιακά χριστουγεννιάτικο). Επιτέλους ήρθε η ώρα. Η ώρα για κουραμπιέδες.

Αυτά τα φοβερά μπισκότα με αμύγδαλα και πολλή άχνη ζάχαρη είναι σίγουρο πως αυτές τις μέρες ψήνονται σε κάθε ελληνικό σπίτι και τρώγονται από όλους με περισσή λαιμαργία. Ποιός μπορεί να τους αντισταθεί άλλωστε;

Όπως ισχύει με όλες τις παραδοσιακές ελληνικές συνταγές, έτσι και η συνταγή για κουραμπιέδες διαφέρει από οικογένεια σε οικογένεια και στη δική μου φτιάχνονται πάντα με πρόβειο/αιγοπρόβειο βούτυρο. Δυστυχώς όμως στην Ολλανδία δεν μπορώ να το βρω κι έτσι αρκούμαι στο να τα φτιάχνω με βούτυρο αγελάδος. Προσάρμοσα λοιπόν την αρχική μου συνταγή, καθώς τα δυο αυτά βούτυρα έχουν διαφορετική σύσταση, και οι κουραμπιέδες μου ήταν απίστευτα βουτυρένιοι και πεντανόστιμοι.

Σε σχήμα μισοφέγγαρου, σε μπουκίτσες ή μεγαλύτερες μπάλες, οι κουραμπιέδες δεν θα ήταν κουραμπιέδες δίχως την γενναιόδωρη επίστρωση άχνης ζάχαρης που τους κάνει να μοιάζουν με χιονισμένα βουναλάκια. Θέαμα ικανό να σε βάλει στο χριστουγεννιάτικο πνεύμα στη στιγμή. Φτιάξτε τους λοιπόν!

Την συνταγή μου για τους κουραμπιέδες θα την βρείτε στο Newsletter μου στο Substack.

Κάντε κλικ εδώ.

Και εγγραφείτε στο Newsletter μου ώστε να λαμβάνετε όλες τις νέες μου συνταγές (αλλά και να βρείτε όλες τις παλιές) απευθείας στο email σας.
Ανυπομονώ να σας δω εκεί!!!

Το Πολίτικο Σιμίτι / Κουλούρι

Όποιος έχει βρεθεί ποτέ στους δρόμους του κέντρου της Αθήνας νωρίς το πρωΐ, ξέρει ν' αναγνωρίζει εκείνη τη δελεαστική μυρωδιά που σου έρχεται καθώς στρίβεις ανυποψίαστος μια γωνία και μπροστά σου εμφανίζεται το παραγεμισμένο τελάρο του κουλουρτζή.

Εκείνη τη μυρωδιά που ακόμα κι αν δεν θες, σε κάνει να σταματάς και να κοιτάς τα κουλούρια με βλέμμα αχόρταγο. Ναι, εμείς οι Έλληνες μπορεί να μην είμαστε του πρωϊνού, κι εγώ ειδκά δεν είμαι καθόλου, αλλά μπροστά σ' ένα τέτοιο θέαμα, οι αντιστάσεις σου πέφτουν στο μηδέν κι η λαιμαργία καταφέρνει να σε κυριεύσει.

Πριν έρθω στην Ολλανδία, η σκέψη του να φτιάξω σπιτικά κουλούρια Θεσσαλονίκης δεν περνούσε ποτέ απ' το μυαλό μου. Ήταν δεδομένο ότι μπορούσα να τα βρω παντού. Τώρα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Τώρα, όταν λαχταράω οτιδήποτε ελληνικό, πρέπει να το φτιάξω μόνη μου, αλλιώς δεν υπάρχει περίπτωση να το γευτώ.

Τα σιμίτια ή κουλούρια δεν τα βρίσκει κανείς μονάχα στους δρόμους των ελληνικών μεγαλουπόλεων αλλά και σ' αυτούς της γειτονικής Τουρκίας. Ήρθαν στη χώρα μας από Έλληνες Μικρασιάτες και Κωνσταντινουπολίτες πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη, εξού και η κοινή ονομασία τους "Κουλούρια Θεσσαλονίκης".

Παρεμπιπτόντως, χάρη στον κύριο Μπαμπινιώτη ανακάλυψα ότι η ελληνική λέξη 'σιμίτι' προέρχεται από την τουρκική λέξη 'simit', η οποία προέρχεται από την αραβική λέξη 'semid', η οποία με τη σειρά της προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη 'σεμίδαλις', δηλαδή σιμιγδάλι.

Το κλασικό ελληνικό κουλούρι είναι ένα λεπτό δαχτυλίδι ψωμιού επικαλυμμένο με σουσάμι, αυτό όμως που εγώ προτιμώ να φτιάχνω και να τρώω είναι το Πολίτικο σιμίτι (μπορείτε να διαβάσετε εδώ για τη σχέση μου με την Πολίτικη κουζίνα). Το Πολίτικο σιμίτι προέρχεται από τους Έλληνες φουρναραίους της Κωνσταντινούπολης και είναι ένα πλεχτό σαν κοτσίδα και στρουμπουλό κουλούρι, το οποίο πρώτα βουτάται μέσα σε πετιμέζι που του χαρίζει μια ανεπαίσθητη γλύκα κι έπειτα τυλίγεται σε καβουρντισμένο σουσάμι.

Η πλεξούδα δημιουργεί μια πιο πολύπλοκη υφή και κατ' επέκταση μια πιο ενδιαφέρουσα γεύση, καθώς το πετιμέζι τρυπώνει ανάμεσα στις πλέξεις και καραμελώνει όταν το σιμίτι ψηθεί στο φούρνο. Το καβουρντισμένο σουσάμι χαρίζει μια έντονη, γήινη χροιά και η προσθήκη αβγού και γάλακτος στη ζύμη, μια ακόμα διαφορά από το κλασικό κουλούρι, του προσδίδει μια πιο πλούσια και γεμάτη γεύση.

Υπέροχα τραγανό απ' έξω κι αφράτο και μαλακό από μέσα με μια ελαφρώς μαστιχωτή υφή, αυτό το παραδοσιακό ελληνικό σνακ μπορεί να είναι ιδανικό για τις πρωϊνές λιγούρες αλλά πιστέψτε με, αν το προσφέρετε σε κάποιον οποιαδήποτε άλλη ώρα της ημέρας, δεν πρόκειται να παραπονεθεί.

Πολίτικα Σιμίτια / Κουλούρια

Τα σιμίτια μπορούν να έχουν γλυκά ή αλμυρά συνοδευτικά. Κόβοντάς τα στη μέση κατά πλάτος κι απλώνοντας βούτυρο και μέλι ή μαρμελάδα, είναι ό,τι πρέπει για πρωϊνό. Μαζί με λίγο τυρί φέτα ή γραβιέρα και μερικές ελιές Καλαμών, αποτελούν το τέλειο γρήγορο γεύμα.

Σας προτρέπω να μην παραλείψετε το πετιμέζι στη συνταγή, σε περίπτωση όμως που δεν μπορείτε να βρείτε πετιμέζι, περάστε τα κουλούρια με λίγο νερό πριν τα καλύψετε με σουσάμι.

Την συνταγή μου για τα Πολίτικα κουλούρια/σιμίτια θα την βρείτε στο Newsletter μου στο Substack.

Κάντε κλικ εδώ.

Και εγγραφείτε στο Newsletter μου ώστε να λαμβάνετε όλες τις νέες μου συνταγές (αλλά και να βρείτε όλες τις παλιές) απευθείας στο email σας.
Ανυπομονώ να σας δω εκεί!!!

Πηγές Έμπνευσης

Οι τελευταίες μέρες είναι ήρεμες, γεμάτες φως, βόλτες στην πόλη, απέλπιδες προσπάθειες να ξεκολλήσω τα κιτρινωπά φθινοπωρινά φύλλα που έχουν γεμίσει δρόμους και πεζοδρόμια απ' τα τακούνια των παπουτσιών μου, καλό φαγητό στο σπίτι και αλλού.

Όλα γύρω μου μου προκαλούν έμπνευση· το φθινόπωρο πάντα το καταφέρνει αυτό.

Κοντά στο σπίτι. Vredespaleis ή αλλιώς, Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης

Ακούω αυτό το κομμάτι ξανά και ξανά.

Ανακάλυψα το instagram εδώ και μια εβδομάδα. Έπειτα από αρκετούς μήνες, αποφάσισα ν' αρχίσω να χρησιμοποιώ το iphone που μου έδωσε ο Σ. Είναι το παλιό του iphone, το οποίο βαρέθηκε και αντικατέστησε με ένα καινούριο. Άντρες!
Δίσταζα να το βάλω στην καθημερινότητά μου καθώς έχω εθιστική προσωπικότητα και είχα προβλέψει τί θα συμβεί αν έμπλεκα με το instagram. Εννοείται πως οι φόβοι μου βγήκαν αληθινοί. Προσπαθώ να συγκρατηθώ και να μην ανεβάζω πολλές φωτογραφίες. Προς το παρόν, ανεβάζω μια την ημέρα. Ο αριθμός αυτός κινδυνεύει βέβαια ν' αλλάξει ανά πάσα στιγμή. Σας προειδοποίησα.

Αυτή η σειρά φωτογραφιών της Anna Williams, από το project της, The Voracity.

Paris versus New York. Το site αυτό το λατρεύω όχι μόνο επειδή λατρεύω τις δυο πόλεις (Παρίσι έχω επισκεφθεί πολλάκις, Νέα Υόρκη είναι το όνειρό μου) αλλά και γιατί το concept του είναι πανέξυπνο.
Επίσης, τώρα και σε βίντεο.

Εγώ κι ο Σ. Ακριβώς όμως.

Κι αυτό είναι το internet.

Why start a food blog? Αυτό το απόσπασμα από το βιβλίο της Luisa Weiss, My Berlin Kitchen, μου άρεσε πολύ.

Τα εξωτικά κέικ είναι αδυναμία μου και όταν συνοδεύονται κι από tutorial για το πώς να τα διακοσμείς, είναι ακόμα καλύτερα.

Αυτόν τον καιρό βλέπω το Downton Abbey, με το οποίο ομολογουμένως έχω κολλήσει, εξακολουθώ όμως να πιστεύω ότι αυτό ήταν καλύτερο.

Θέλω πολύ να αγοράσω αυτό το ημερολόγιο για το νέο έτος. Κοντοζυγώνει εδώ που τα λέμε ε;

Τέρατα στον ουρανό.

Οφείλω την ανακάλυψη του ντοκυμαντέρ Jiro Dreams of Sushi στην Γιαπωνέζα φίλη μου Μ. Όσοι από εσάς αγαπάτε το σούσι, αλλά και όσοι από εσάς το απεχθάνεστε, πρέπει να το δείτε. Είναι καταπληκτικό.

Αστείρευτη πηγή έμπνευσης πάντα αποτελούσαν για μένα οι συν-bloggers. Τα blogs και sites τους είναι αυτά που παρακολουθώ με ενδιαφέρον, περιμένοντας πώς και πώς την επόμενή τους ανάρτηση. Είναι άνθρωποι που εκτιμώ τη δουλειά που κάνουν και το πάθος που έχουν για την μαγειρική και όχι μόνο. Η κοινότητα των blogs μαγειρικής διευρύνεται συνεχώς και για να μπορεί κανείς να τα βρίσκει με ευκολία, τίποτα δεν είναι καλύτερο από ένα link list (χώρια που είναι και καλό κάρμα). Μετά από καιρό που θέλω να το φτιάξω, τα κατάφερα και σας το παρουσιάζω. Είναι μια λίστα που θα μεταβάλλεται όσο βρίσκω καινούρια ή ενδιαφέροντα blogs και που καλό είναι να την επισκέπτεστε συχνά. Κάποια από τα blogs ίσως να τα γνωρίζετε, άλλα όχι, ένα όμως είναι σίγουρο. Κάθε ένα από αυτά αξίζει μια επίσκεψή σας.

Τα λέμε σύντομα!


Προηγούμενα: Πηγές έμπνευσης Νοέμβριος 2011, Μάρτιος και Ιούλιος 2012.

Η Ολλανδία το καλοκαίρι: Βορράς και Νότος

Ενώ ζω στην Ολλανδία εδώ και πέντε χρόνια,—δεν το πιστεύω πώς πέρασε ο καιρός!—εξακολουθώ να ανακαλύπτω κρυφές της γωνιές και μικρούς θησαυρούς. Η Ολλανδία είναι μια πολύ μικρή χώρα, να φανταστείτε έχει περίπου την διπλάσια έκταση της Πελοποννήσου, κι αν και μετά από λίγο καιρό έχεις την αίσθηση πως τα έχεις δει όλα, πάντα υπάρχει και κάτι άλλο. Αρκεί να ψάξεις.

Αυτό το καλοκαίρι γυρίσαμε πολλά μέρη της, είμαι απόλυτα βέβαιη όμως πως έχουμε πολλά ακόμα να επισκεφθούμε, πολλούς ενδιαφέροντες άνθρωπους να γνωρίσουμε, πολλές καλές στιγμές να ζήσουμε.

Ταξιδέψαμε βόρεια, στο Volendam, ένα παραδοσιακό ψαράδικο χωριό. Μικρά σπιτάκια, γέφυρες, παραδοσιακές ολλανδικές φορεσιές και ξύλινα τσόκαρα, ένα λιμάνι γεμάτο παλιά ψαροκάϊκα και, ψάρια· όλα όσα για τα οποία είναι διάσημο το Volendam.

Φάγαμε μπόλικες ωμές ρέγγες. Και μας άρεσε.
Haring met broodje en ui (ρέγγα σε μαλακό ψωμί με κρεμμύδια ή πίκλες) και στην άκρη αριστερά, καπνιστό χέλι. Πολύ ρομαντικό φαγητό, έτσι;

Φυσικά, τιμήσαμε τα poffertjes, μικρές ολλανδικές τηγανίτες, πασπαλισμένες με πολλή άχνη ζάχαρη. Τί να τις κάνεις τις κλασικές τηγανίτες όταν έχεις αυτά τα μικρά γλυκύσματα;



Ταξιδέψαμε νοτιοδυτικά στην επαρχία του Zeeland (Ζηλανδία). Αν σας ήρθε στο νου η Νέα Ζηλανδία, καλά κάνατε διότι τα νησιά-κράτος της Νέας Ζηλανδίας πήραν το όνομά τους από την περιοχή Zeeland της Ολλανδίας, αφότου τα ανακάλυψε ένας Ολλανδός θαλασσοπόρος.
Το Zeeland είναι γνωστό για τις μικροσκοπικές του καφετιές γαρίδες και για τα γλυκά του. Αχ, τα γλυκά, μου άρεσαν όλα.

Αρχικά επισκεφθήκαμε την πρωτεύουσα του Zeeland, το Middelburg, το οποίο κατά τον Μεσαίωνα, ήταν ένα σημαντικό εμπορικό κέντρο και από τις ισχυρότερες πόλεις των Κάτω Χωρών.

Το Middelburg Stadhuis (Δημαρχείο), χτίστηκε στα μέσα του 15ου αιώνα σε νεο-γοτθικό στυλ. Σήμερα είναι Πανεπιστήμιο.


Στη συνέχεια πήγαμε στο γραφικό χωριουδάκι του Burgh-Haamstede.

Πήγαμε σ' έναν ξακουστό φούρνο-ζαχαροπλαστείο, ενός καταπληκτικού Εβραίου αρτοποιού που φτιάχνει ψωμί και γλυκά με συνταγές τόσο παλιές όσο και το ίδιο το χωριό. Ο ιδιοκτήτης, Harry Sonnemans, είναι συλλέκτης αυτοκινήτων και μηχανών Volkswagen και σε κάθε γωνιά του φούρνου αλλά και του περιβάλλοντα χώρου βλέπεις διάφορα VW, μικρά και μεγάλα.

Αυτό εδώ είναι σκέτο όνειρο. Μαλακό και απίστευτα αφράτο, σαν το καλύτερο ντόνατ που έχετε φάει ποτέ, με μια υπέροχα γλυκιά επικάλυψη κανέλας, μοσχοκάρυδου και καστανής ζάχαρης. Και σας είπα πως είναι ψημένο στο φούρνο; Ω ναι. Ούτε ίχνος λαδίλας. Αυτό είναι το περίφημο Zeeuwse bolus, ένα παραδοσιακό γλύκυσμα του Zeeland, εβραϊκής καταγωγής.

Αυτό είναι το Zeeuwse kruidkoek, δηλαδή μπισκότο με μπαχαρικά και, δεν είναι ακριβώς μπισκότο αλλά μπισκοτο-κέικ. Είναι υγρό και μαλακό και περιέχει από σοκολάτα και ξηρούς καρπούς μέχρι μάρζιπαν. Με λίγα λόγια, αμαρτία.

Πάρε ένα μπισκότο speculaas και αφαίρεσε την έντονη γεύση μπαχαρικών, αφήνοντας μονάχα την κανέλα και την καστανή ζάχαρη. Πρόσθεσε ένα γερό πασπάλισμα ψιλής ζάχαρης από πάνω κι έχεις την τελειότητα. Αυτό είναι το Zeeuwse speculaas. Με μια πιο ήπια γεύση από τα mainstream speculaas και σίγουρα περισσότερο του γούστου μου.


Μέσα στους επόμενους μήνες, σκοπεύω να μοιραστώ μαζί σας συνταγές για όλα τα προαναφερθέντα γλυκύσματα. Κρατηθείτε!