Sunday, July 31, 2011

Cherry-sh the day *

Ποτέ δεν ξέρω τί να κάνω με τα κεράσια. Αυτή είναι η αλήθεια.






Δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα σε αλμυρά πιάτα, εκτός αν πρόκειται για μια σαλάτα σαν κι αυτή, και τα απεχθάνομαι σε πίτες.






Οι πίτες με φρούτα δεν είναι του γούστου μου. Ίσως φταίει το ότι δεν συνηθίζονται στην ελληνική κουζίνα κι έτσι δεν τις έχω συνηθίσει κι εγώ αλλά, και τα macarons δεν είναι ελληνικά κι όμως ποτέ δε μπορώ να πω όχι όταν μου τα προσφέρουν.






Τα κεράσια τα έτρωγα πάντα σκέτα. Το τελετουργικό πάντοτε το ίδιο. Πιάνω ένα από το κοτσάνι του, το φέρνω στο στόμα μου, τραβώ απαλά με τα δόντια μου τον σφαιρικό καρπό μέχρι να ξεκολλήσει από τον μίσχο, δαγκώνω το κεράσι αποφασιστικά, αφαιρώ το κουκούτσι και απολαμβάνω την χυμώδη, γλυκιά του σάρκα.






Ωστόσο, είχα πάντα την αίσθηση ότι κάτι χάνω. Ποτέ δεν είχα χρησιμοποιήσει κεράσια σε... σε τίποτα.






Αυτό εντούτοις ίσχυε μέχρι πέρυσι, όταν αποφάσισα να φτιάξω παγωτό κεράσι. Το αποτέλεσμα ήταν άθλιο. Δεν ξέρω αν έφταιγε η συνταγή, τα κεράσια ή εγώ, αλλά δεν μου άρεσε καθόλου.






Δεν αποθαρρύνθηκα όμως κι έτσι φέτος, όταν η εποχή των κερασιών έφτασε αισίως, δεν κρατιόμουν να δοκιμάσω και πάλι κάτι διαφορετικό. Η απόλυτη έκπληξη ήρθε όταν βρήκα στην αγορά σκούρα ελληνικά κεράσια και όντας όπως πάντα ανυπόμονη, αγόρασα πάνω από ένα κιλό.






Θυμήθηκα ότι είχα σημειώσει μια συνταγή για σορμπέ κεράσι πριν από κάμποσο καιρό και σκέφτηκα πως αυτή θα ήταν η ιδανική συνταγή για να εγκαινιάσω τη νέα σεζόν των κερασιών. Ένα θα σας πω. Ήταν το Καλύτερο Σορμπέ Κεράσι Που Έχει Φτιαχτεί Ποτέ και η φαεινή μου ιδέα να το μετατρέψω σε "ξυλάκι", το έκανε ακόμα πιο συναρπαστικό.






Πρόκειται για ένα σορμπέ που δεν είναι πολύ γλυκό μα εξαιρετικά ελαφρύ, γεμάτο φρέσκια γεύση κερασιού και μια ανεπαίσθητη χροιά βανίλιας. Στάθηκα πολύ τυχερή όταν αγόρασα ένα κλωναράκι βανίλιας που αποδείχθηκε να είναι από τα πιο φρέσκα που έχω δοκιμάσει ποτέ, χαρίζοντας στο σορμπέ μια απίστευτα αρωματική διάσταση.






Δεν χρειάζονται κουτάλια, ούτε μπωλ, ούτε να περιμένω να ξεπαγώσει το σορμπέ για να μπορώ να το ξεσκάψω μέσα απ' το δοχείο του. Χρειάζονται μόνο ξυλάκια, μικρά ποτήρια κι ένας καταψύκτης, κι έχεις μια υπέροχα κερασένια απόλαυση.






Πρέπει να έχω φτιάξει αυτά τα ξυλάκια με σορμπέ κεράσι τουλάχιστον τέσσερις φορές αυτό το καλοκαίρι, με την τελευταία μόλις μερικές μέρες πριν και δεν τα χορταίνουμε με τίποτα.
Βιαστείτε λοιπόν! Αρπάξτε τα τελευταία διαθέσιμα κεράσια της χρονιάς και φτιάξτε αυτά τα ξυλάκια.
Η ικανοποίηση είναι εγγυημένη.






* Ενώ έγραφα αυτή την ανάρτηση, άκουγα αυτό το κομμάτι. Ο τίτλος της είναι εμπνευσμένος από αυτό.






Ξυλάκι Σορμπέ Κεράσι

Υπάρχουν τρία απλά βήματα για την παρασκευή αυτού του σορμπέ. Το πρώτο είναι η προετοιμασία ενός σιροπιού αρωματισμένου με βανίλια, το δεύτερο η πολτοποίηση των κερασιών και το τρίτο η ανάμειξη των δύο. Έπειτα, απλώς γεμίζετε τα μικρά ποτήρια, τα βάζετε στην κατάψυξη κι είσαστε έτοιμοι.

Μην ξεχνάτε ότι η γεύση του σορμπέ (sorbet) εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό, αν όχι εξ ολοκλήρου, από την ποιότητα και ωριμότητα των κερασιών που θα χρησιμοποιήσετε. Όσο πιο νόστιμο το κεράσι, τόσο πιο νόστιμο το σορμπέ.

Μπορείτε αν θέλετε να περάσετε τα πολτοποιημένα κεράσια από λεπτό κόσκινο για να αφαιρέσετε τη φλούδα αλλά εμένα αυτά τα κομματάκια φλούδας μ' αρέσουν πολύ. Εκτός του ότι δίνουν επιπλέον υφή στο σορμπέ, είναι και νόστιμα. Επίσης, στη φλούδα του κερασιού "κρύβονται" και όλα τα αντιοξειδωτικά στοιχεία του φρούτου.

Γέμισα το σορμπέ μέσα σε σφηνάκια βότκας (έτσι ονομάζονται τα ποτηράκια που χρησιμοποίησα) αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε οποιοδήποτε άλλο μικρό ποτήρι ή καλούπι της αρεσκείας σας. Αποφύγετε όμως τα υπερμεγέθη ποτήρια ή καλούπια γιατί το ξυλάκι δεν θα μπορέσει να κρατήσει το βάρος, με αποτέλεσμα να σας σπάσει το σορμπέ μόλις το βγάλετε απ' το ποτήρι.

Σε περίπτωση που δεν έχετε κερασοκαθαριστή, δείτε το βίντεο της Ξανθής για το πώς μπορείτε να τα καθαρίσετε με φουρκέτα.






Γίνονται γύρω στα 25 ξυλάκια (50-60 ml το καθένα)

Υλικά
1 κιλό φρέσκα, σκούρα, γλυκά κεράσια
400 γρ. ζάχαρη
170 ml νερό
1 κλωναράκι βανίλιας, κομμένο στη μέση κατά μήκος
30 ml (2 κουταλιές σούπας) χυμός λεμονιού, φρεσκοστυμμένος

Ειδικά εργαλεία: κερασοκαθαριστής, επεξεργαστής τροφίμων, 25 σφηνάκια βότκας (με χωρητικότητα 50-60 ml), ξυλάκια για παγωτό


Προετοιμασία
Βάλτε τη ζάχαρη, το νερό και το κλωναράκι βανίλιας σε μια μικρή κατσαρόλα με βαρύ πάτο (η οποία πρέπει να είναι πεντακάθαρη γιατί η ζάχαρη μπορεί να κολλήσει σε οποιοδήποτε ξένο σωματίδιο και να κρυσταλλώσει) και βάλτε την πάνω σε χαμηλή προς μέτρια φωτιά. Ανακατέψτε μέχρι να διαλυθεί η ζάχαρη κι ανεβάστε τη φωτιά στο μέτριο. Μην ανακατέψετε ξανά καθόλου, διότι θα κρυσταλλώσει η ζάχαρη. Βάλτε το καπάκι στην κατσαρόλα μισάνοιχτο και σιγοβράστε (μην βράσετε) για περίπου 5 λεπτά (ή εώς ότου ένα θερμόμετρο για καραμέλα δείξει 107 βαθμούς Κελσίου).
Αφαιρέστε την κατσαρόλα απ' τη φωτιά κι αφήστε το σιρόπι να κρυώσει εντελώς.


Πλύντε τα κεράσια καλά κάτω από τρεχούμενο νερό, ακουμπήστε τα πάνω σε καθαρή πετσέτα κουζίνας και στεγνώστε τα.
Χρησιμοποιώντας ένα κερασοκαθαριστή (ή όποιο άλλο εργαλείο έχετε), αφαιρέστε τα κουκούτσια απ' όλα τα κεράσια, βάλτε τα μέσα στον επεξεργαστή τροφίμων και πολτοποιήστε τα. Σε περίπτωση που δεν έχετε μεγάλο επεξεργαστή τροφίμων, χρησιμοποιήστε ένα μικρό και πολτοποιήστε τα κεράσια σε δόσεις. Αδειάστε τα πολτοποιημένα κεράσια σ' ένα μεγάλο μπωλ.


Εφόσον το σιρόπι έχει κρυώσει εντελώς, αφαιρέστε και πετάξτε το κλωνάρι βανίλιας. Χύστε το σιρόπι μέσα στα πολτοποιημένα κεράσια και προσθέστε τον χυμό λεμονιού. Αναμείξτε καλά με μια λαστιχένια σπάτουλα και μοιράστε το μείγμα στα ποτήρια. Βάλτε στην κατάψυξη και μόλις σφίξει λίγο το μείγμα, προσθέστε τα ξυλάκια και βάλτε τα ποτήρια ξανά στην κατάψυξη. Αφήστε να παγώσει το σορμπέ. Θα πάρει γύρω στις 2 ώρες.
Αν χρησιμοποιήσετε μεγαλύτερα ποτήρια ή καλούπια, το σορμπέ θα χρειαστεί παραπάνω ώρες για να παγώσει.

Εναλλακτικά, μπορείτε να αδειάσετε το μείγμα σε μια παγωτομηχανή, έπειτα σε ένα άλλο κατάλληλο δοχείο (όπως ένα τάπερ) και να το βάλετε στην κατάψυξη, φτιάχνοντας έτσι ένα απλό σορμπέ χωρίς ξυλάκια.

Το να βγάλετε τα ξυλάκια μέσα από τα ποτήρια είναι πάρα πολύ απλό, εφόσον έχει παγώσει το σορμπέ. Πάρτε ένα από τα ποτήρια με το σορμπέ και βρέξτε τα πλαϊνά του τοιχώματα κάτω από τρεχούμενο νερό. Πιάστε το ξυλάκι με το χέρι σας, στρίψτε το σορμπέ μέσα στο ποτήρι για να ξεκολλήσει από τα εσωτερικά τοιχώματα και τραβήξτε το προς τα έξω. Ίσως νιώσετε κάποια αντίσταση αλλά εφόσον επιμείνετε, θα βγει.

Απολαύστε το!







Sunday, July 24, 2011

Χωρίς χαρτοπετσέτα, χωρίς πιάτο

Το πρώτο πράγμα που γευτήκαμε με τον Σ αφότου αφήσαμε τις αποσκευές μας στο ξενοδοχείο και ξεχυθήκαμε στους δρόμους του Παρισιού στα τέλη του περασμένου μήνα, ήταν μια μπαγκέτα με βούτυρο και ζαμπόν. Τόσο απλά. Ψωμί, βούτυρο και μερικές παχιές φέτες ζαμπόν. Κι όμως, ήταν τελειότητα.






Μου θύμισε τα σάντουϊτς που έτρωγα μικρή, όταν η μητέρα μου αγόραζε από το φούρνο μικρά καρβελάκια με σουσάμι ή φρέσκιες μπαγκέτες, τα πασάλειβε με μπόλικο μαλακό βούτυρο κι από πάνω άπλωνε γενναιόδωρες ποσότητες ελληνικού ζαμπόν, σαλαμιού Ουγγαρίας και κεφαλογραβιέρας.






Ήταν από κείνα τα σάντουϊτς που ακόμα κι αν έσκαγες με το πρώτο, ήθελες απεγνωσμένα κι ένα δεύτερο.






Κι έπειτα τις προάλλες, έφτιαξα αυτό το σάντουϊτς με μπριζόλα entrecôte (αντρεκότ), μουστάρδα Dijon και φύλλα ρόκας. Και μου συνέβει πάλι αυτό που πάθαινα και τότε. Δεν μπόρεσα να φάω μόνο ένα. Όσο κι αν προσπάθησα ν' αντισταθώ, και πιστέψτε με προσπάθησα πολύ, υπέκυψα στα θέλγητρά του.






Και να που τώρα πρέπει να σταματήσω. Πρέπει να σταματήσω να γράφω. Διότι κάθε φορά που κάθομαι να γράψω κάτι γι' αυτό το σάντουϊτς ή να επιλέξω τις φωτογραφίες γι' αυτή την ανάρτηση, με πιάνει τέτοια πείνα που αναγκάζομαι να πάω κατευθείαν στην κουζίνα και να πέσω με τα μούτρα σε οτιδήποτε υπάρχει μέσα στο ψυγείο. Αυτή η ανάρτηση με καταστρέφει.






Τέλος πάντων. Πού έμεινα;

Α, ναι. Τα θέλγητρα του σάντουϊτς. Κοιτάξτε, πρόκειται για ένα πολύ απλό σάντουϊτς, όπως οφείλουν να είναι όλα τα καλά σάντουϊτς, και το μαγείρεμα σ' αυτή τη συνταγή έγκειται μονάχα στο ψήσιμο της μπριζόλας.






Επέλεξα αντρεκότ, η οποία είναι από τις δημοφιλέστερες μπριζόλες στην Ολλανδία. Το κρέας της είναι ανώτερης ποιότητας, απόλυτα νόστιμο και, δεδομένου ότι είμαι πολύ παράξενη με το κρέας—δεν μ'αρέσει να έχει πολύ λίπος, το απεχθάνομαι όταν είναι σκληρό και νευρώδες, κτλ.—είναι το κατάλληλο κομμάτι για μένα.






Επίσης, πιστεύω πως εάν επιλέξετε μια μπριζόλα κακής ποιότητας για να προσθέσετε σ' ένα τόσο πανέμορφα απλό σάντουϊτς, τότε θα έχετε στα χέρια σας μια αποτυχία. Ένα κομμάτι κρέατος κατώτερης ποιότητας δεν έχει πουθενά να κρυφτεί εδώ. Δεν υπάρχουν παχιές σάλτσες, τηγανητά κρεμμύδια ή λιπαρά τυριά για να το μεταμφιέσουν. Υπάρχουν μόνο φύλλα δενδρολίβανου, χυμός λεμονιού και παρθένο ελαιόλαδο που χαρίζουν στη μπριζόλα φρεσκάδα και βάθος γεύσης.






Όσον αφορά το ψωμί, η ciabatta (τσιαμπάτα) είναι η νούμερο ένα επιλογή για ένα σάντουϊτς σαν κι αυτό. Δεν έχει πολλή ψίχα, είναι αρκετά ευρεία ώστε ν' απλώνονται άνετα όλα τα υλικά και, αφού μπει για λίγη ώρα στο φούρνο έως ότου γίνει τραγανή στις άκρες παραμένοντας όμως μαλακιά και αφράτη, τότε πραγματικά δεν υπάρχει κανένα άλλο ψωμί που να συγκρίνεται μαζί της.






Με την πρώτη δαγκωματιά, τα ζουμιά από το κρέας κατρακύλησαν στο χέρι μου φτάνοντας μέχρι τον αγκώνα. Η μουστάρδα έσταξε απ' το πιγούνι μου και κατέληξε, αφήνοντας το σημάδι της, πάνω στο μπλουζάκι μου. Χωρίς χαρτοπετσέτα, χωρίς πιάτο.
Συνήθως δεν είμαι τόσο ακατάστατη στον τρόπο που τρώω. Φαίνεται αυτό το σάντουϊτς βγάζει τον χειρότερο εαυτό μου. Ή, ίσως, τον καλύτερο.












Σάντουϊτς με Μπριζόλα Entrecôte, Μουστάρδα Dijon και Φύλλα Ρόκας
Εμπνευσμένη από τον Jamie Oliver

Στην προηγούμενη ανάρτηση, σας ρώτησα για τις αγαπημένες σας μουστάρδες και τόσο στην ελληνική όσο και στην αγγλική σελίδα του blog είδα πολλές καλές προτάσεις που πρέπει οπωσδήποτε να δοκιμάσω. Ελπίζω να τις αντέξει το ψυγείο μου!
Η δική μου μεγάλη αδυναμία είναι η μουστάρδα Dijon γι' αυτό και προτίμησα να την προσθέσω σε αυτό το σάντουϊτς. Διαλέξτε όποια σας αρέσει περισσότερο, φροντίζοντας όμως να είναι κάποια δυνατή. Θα ταιριάξει απείρως καλύτερα με την μπριζόλα.

Η κοπή της μπριζόλας στη μέση κατά μήκος, όπως και το χτύπημά της για να λεπτύνει, εξασφαλίζει λιγότερη ώρα ψησίματος. Επίσης, καθώς η αντρεκότ είναι συνήθως ακριβή μπριζόλα, μ' αυτό τον τρόπο διπλασιάζονται οι μερίδες, καταφέρνοντας έτσι να γεμίσετε μια ολόκληρη φρατζόλα ciabatta παρά μισή.
Εκτός από αντρεκότ μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και μπριζόλα κόντρα φιλέτο.

Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε γκριλ (σχάρα) για να ψήσετε την μπριζόλα αλλά μπορείτε επίσης να την ψήσετε σε τηγάνι (κατά προτίμηση με βαρύ πάτο)*. Οι οδηγίες ψησίματος είναι ίδιες με αυτές για το ψήσιμο στο γκριλ.






Γίνονται 3 μεγάλα σάντουϊτς

Υλικά
1 μεγάλη, χοντρή μοσχαρίσια/βοδινή μπριζόλα αντρεκότ χωρίς κόκκαλο (η δική μου ήταν 280 γρ. με 2 εκ. πάχος) ή μπριζόλα κόντρα φιλέτο
Τα φύλλα από ένα κλωνάρι δενδρολίβανου
1 κουταλιά σούπας συν 1 κουταλάκι γλυκού παρθένο ελαιόλαδο (συν 1 κουταλιά σούπας για το λάδωμα του γκριλ/τηγανιού)
1 ½ κουταλάκι γλυκού φρεσκοστυμμένο χυμό λεμονιού
2 κουταλιές σούπας μουστάρδα Dijon
Αλάτι
Φρεσκοτριμμένο μαύρο πιπέρι
70 γρ. φύλλα ρόκας
1 μεγάλη ciabatta

Ειδικά εργαλεία: γκριλ (εγώ χρησιμοποιώ αυτό), σφυρί κουζίνας


Προετοιμασία
Βγάλτε την μπριζόλα απ' το ψυγείο τουλάχιστον ένα τέταρτο πριν την ψήσετε για να έρθει σε θερμοκρασία δωματίου. Κόψτε τα περιττά λίπη από την μπριζόλα και μ' ένα μεγάλο και κοφτερό μαχαίρι, κόψτε τη στη μέση κατά μήκος. Απλώστε και τα δυο κομμάτια πάνω σε πλαστική μεμβράνη, αλατοπιπερώστε και ρίξτε από πάνω τα φύλλα δενδρολίβανου. Καλύψτε με πλαστική μεμβράνη τις μπριζόλες και μ' ένα σφυρί κουζίνας χτυπήστε τες ώστε να λεπτύνουν κατά το ήμισυ. Προσέξτε να μην τις σκίσετε κατά το χτύπημα και να μην τις κάνετε πάρα πολύ λετπές.
Αφαιρέστε την πλαστική μεμβράνη και βάλτε τες σ' ένα πιάτο. Περιχύστε τες με 1 κουταλιά σούπας ελαιόλαδο. Με τα δάχτυλά σας τρίψτε το λάδι πάνω στις μπριζόλες.

Ζεστάνετε την ciabatta για 4-6 λεπτά σε προθερμασμένο φούρνο (γύρω στους 200 βαθμούς Κελσίου) μέχρι να γίνει λίγο τραγανή στις άκρες.

Ξεπλύντε τα φύλλα ρόκας κάτω από τρεχούμενο νερό και στραγγίξτε τα σε σουρωτήρι.


Λαδώστε το γκριλ (σχάρα) με 1 κουταλιά λάδι και ζεστάνετε σε δυνατή φωτιά. Μόλις ζεσταθεί πολύ (μπορείτε να το ελέγξετε στάζοντας μερικές σταγόνες νερού πάνω στο γκριλ κι αν τσιτσιρίξουν τότε είναι έτοιμο) προσθέστε τις μπριζόλες και ψήστε για 2 λεπτά από τη μια πλευρά και 1 λεπτό απ' την άλλη. Δεν πρέπει να τις ψήσετε πολύ διότι είναι πολύ λεπτές και θα ξεραθούν, χάνοντας όλα τα ζουμιά τους. Φυσικά το πόσο καλά ή όχι θα τις ψήσετε εξαρτάται από το προσωπικό σας γούστο.

Βγάλτε τες από το γκριλ και ακουμπήστε τες σε ένα πιάτο. Ρίξτε από πάνω 1 κουταλάκι γλυκού ελαιόλαδο και 1 ½ κουταλάκι γλυκού φρεσκοστυμμένο χυμό λεμονιού κι αφήστε τες να ξεκουραστούν για 2-3 λεπτά.

Κόψτε την ciabatta στη μέση μ' ένα μαχαίρι και στο ένα κομμάτι αλείψτε την μουστάρδα Dijon. Τοποθετήστε από πάνω τα φύλλα ρόκας και τις δυο μπριζόλες. Περιχύστε τες με τα ζουμιά που έχουν συγκεντρωθεί στο πιάτο όπου τις ξεκουράσατε. Αυτά τα ζουμιά είναι πεντανόστιμα. Μην κάνετε το λάθος να τα πετάξετε!

Κλείστε την ciabatta, κόψτε την σε τρία ίσα μέρη και απολαύστε τα σάντουϊτς αμέσως.


*Αν δεν έχετε γκριλ (σχάρα) και θέλετε να ψήσετε τις μπριζόλες στο τηγάνι, ρίξτε μέσα 1 κουταλιά σούπας ελαιόλαδο και ζεστάνετε σε δυνατή φωτιά. Μόλις αρχίσει το λάδι να κάνει νερά, προσθέστε τις μπριζόλες και ψήστε σύμφωνα με τις παραπάνω οδηγίες.







Wednesday, July 20, 2011

Η μάχη της μουστάρδας

Σας έχω πει ποτέ πόσο μικρό είναι το ψυγείο μου; Είναι πολύ μικρό. Κι ενώ ταιριάζει απόλυτα με την μικρή μου κουζίνα, δεν ταιριάζει καθόλου με τις μεγάλες ορέξεις μας. Αυτό το ψυγείο δεν το πάω καθόλου.

Κάθε φορά που αγοράζω ένα (μικρό) καρπούζι, γίνεται μάχη για το διαθέσιμο χώρο. Μάχη μεταξύ του καρπουζιού και των υπολοίπων "ενοίκων" του ψυγείου. Τ'αβγά, τα τυριά, τους ξηρούς καρπούς, το βούτυρο, τα λαχανικά, το γάλα, το εκάστοτε μπουκάλι κρασιού ή μπύρας και φυσικά αυτές εδώ τις μουστάρδες.





Έχω την εντύπωση ότι είναι υπεραρκετές για μένα και τον Σ. Βασικά, έχω την εντύπωση ότι είναι υπεραρκετές ακόμα και για ένα μικρό στρατό.


Όταν ήμουν μικρή, άνοιγα το ψυγείο κι έτρωγα τη μουστάρδα με το κουτάλι μέσα από το "ποτήρι" της. Ξέρετε, εκείνα τα ποτήρια που μετά τα έπλενε η γιαγιά και τα χρησιμοποιούσε για κανονικό ποτήρι. Εκείνα που για τους πρώτους δυο μήνες μύριζαν μουσταρδίλα και κάθε φορά που έκανες το λάθος να πιείς νερό μέσα απ' αυτά, βλαστημούσες την ώρα και τη στιγμή.
Αλλά, ξεφεύγω.
Τότε, άνοιγα το ψυγείο και υπήρχε ένα δοχείο μουστάρδας. Τώρα, νιώθω ότι χρειάζομαι τουλάχιστον δέκα διαφορετικά είδη για να είμαι ικανοποιημένη.

Αυτή τη στιγμή, μέσα στο ψυγείο μου, υπάρχουν έντεκα διαφορετικά δοχεία μουστάρδας. Δοχεία που καταλαμβάνουν πολύτιμο χώρο στο μικροσκοπικό μου ψυγείο.


Να σας παρουσιάσω λοιπόν,

τις γαλλικές.
Από τις καλύτερες μουστάρδες.






Τις ολλανδικές.
Ξέρουν τί κάνουν οι Ολλανδοί.





Την αγγλική.
Πολύ έντονη γεύση ξιδιού. Δεν με ξετρελαίνει.







Την αμερικάνικη.
Η κλασική "κίτρινη" μουστάρδα. Αυτή εδώ όμως δεν είναι και το καλύτερο δείγμα.







Και την... Winnie the Pooh.
Αφήστε, μην το ψάχνετε.






Α, και φυσικά μην ξεχάσω αυτές. Διότι, ποιός είναι ικανός ν' αντέξει χωρίς σκόνη και σπόρους μουστάρδας;;






Εσείς όμως, έχετε αδυναμία σε κάποιο είδος μουστάρδας; Σε ποιό; Πείτε μου σας παρακαλώ πως δεν είμαι μόνη σ' αυτόν τον κόσμο της μουσταρδο-μανίας μου.






Υ.Γ. Θα επιστρέψω στο τέλος της εβδομάδας με μια συνταγή που θα περιέχει... ναι, καλά το μαντέψατε, μουστάρδα.






Sunday, July 17, 2011

Ούτε τότε, ούτε τώρα, ούτε ποτέ

Την πρώτη φορά που πήγα στη Γαλλία, ήμουν οκτώ χρονών. Ήταν η πρώτη φορά που θα ταξίδευα έξω απ' την Ελλάδα και η πρώτη φορά που θα έμπαινα σε αεροπλάνο. Θυμάμαι ότι ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που δεν μπορούσα να κλείσω μάτι το προηγούμενο βράδυ του ταξιδιού από την μεγάλη ανυπομονησία.






Οι γονείς μου, ο αδελφός μου κι εγώ επρόκειτο να κάνουμε τον γύρο της Γαλλίας μαζί με ένα φιλικό ζευγάρι των γονιών μου, που ήταν Γάλλοι, και τα τρία τους παιδιά.






Ταξιδέψαμε στη Λυών και την Γκρενόμπλ, στο Μπορντό και τη Ρουέν και φυσικά στο Παρίσι. Τότε ήταν η πρώτη φορά που είδα τον Πύργο του Άιφελ και την Αψίδα του Θριάμβου, η πρώτη φορά που έφαγα crème brûlée και tarte tatin aux pommes (με μήλα) και η πρώτη φορά που μίλησα γαλλικά. Η μεγαλύτερη κόρη του φιλικού μας ζευγαριού μου είχε μάθει μια και μοναδική φράση την οποία δεν σταμάτησα να επαναλαμβάνω καθ' όλη την διάρκεια του ταξιδιού μας, τρελαίνοντας τους πάντες.






Ακόμα κι αν έχουν περάσει πάνω από είκοσι χρόνια από εκείνο το πρώτο ταξίδι στη Γαλλία, οι αναμνήσεις μου εξακολουθούν να είναι απίστευτα ζωντανές. Μια από αυτές αφορά πολλή σοκολάτα κι ένα σοβαρότατο πονόκοιλο. Δεν μπορούσα να αντισταθώ με τίποτα στην σοκολάτα. Ούτε τότε, ούτε τώρα, ούτε ποτέ. Και η σοκολάτα ήταν και πάλι στο μυαλό μου όταν πήγαμε στο Παρίσι με τον Σ στο τέλος του προηγούμενου μήνα. Η σοκολάτα και η επέτειός μας.






Με τον Σ είμαστε πολλά χρόνια μαζί και αυτή η επέτειος ήταν ιδιαίτερα ξεχωριστή για μας. Όταν λοιπόν μου πρότεινε να κάνουμε ένα ολιγοήμερο ταξίδι στο Παρίσι για να το γιορτάσουμε, χοροπηδούσα από χαρά. Δεν χρειαζόταν να το πει δεύτερη φορά.






Το Παρίσι απέχει μόνο δυόμισι ώρες με το τρένο (Thalys) από το Ρόττερνταμ, και το Ρόττερνταμ απέχει μόνο μισή ώρα με το τρένο απ'τη Χάγη όπου μένουμε. Είναι υπερβολικά κοντά και δεν το πιστεύαμε ότι τόσο καιρό δεν είχαμε κάνει αυτό το ταξίδι.






Πέρα απ' όλα τα υπέροχα μέρη που επισκεφθήκαμε κατά την παραμονή μας, όλες τις εικόνες και τους ήχους της πόλης που ρουφήξαμε, όλα τα δελεαστικά φαγητά που γευτήκαμε, δεν μπόρεσα επίσης ν' αντισταθώ στην γοητεία των παρισινών patisseries (ζαχαροπλαστείων). Όντας εθισμένη στην σοκολάτα, ήταν απόλυτα φυσικό.






Η πιο αξέχαστη γλυκιά εμπειρία ήταν αυτή μιας πάστας με στρώσεις σκούρας και πικρής σοκολάτας από τον Pierre Hermé. Αποφασίσαμε με τον Σ να την μοιραστούμε (μέγα λάθος) και καταλήξαμε να τσακωνόμαστε για την τελευταία μπουκιά. Ηταν απίστευτο το πόσο αφράτη κι ελαφριά υφή είχε.






Από τότε που επέστρεψα απ' το Παρίσι, λαχταρώ την αμαρτωλή γεύση της σοκολάτας. Τί κι αν είναι καλοκαίρι και οι περισσότεροι προτιμούν φρουτένια γλυκά; Αυτή εδώ η γαλλική τάρτα σοκολάτας ή tarte au chocolat, καταφέρνει πάντα να συναρπάζει τον ουρανίσκο μου. Δεν πρόκειται όμως για μια συνηθισμένη τάρτα με βάση και γέμιση. Πρόκειται για ένα ελαφρύ, υγρό κέικ σχεδόν σαν παντεσπάνι, με ένα πλούσιο σοκολατένιο γλάσο.





Πρώτα χτυπάς τ' αβγά μαζί με την ζάχαρη δυνατά μέχρι να πετύχεις μια υφή που μοιάζει με αφράτη μους και στη συνέχεια προσθέτεις τ' αλεύρι και τη λιωμένη σοκολάτα. Βάζεις το μείγμα στο φούρνο και μόλις ψηθεί, έχεις ένα βελούδινο κέικ που το μόνο που χρειάζεται είναι η τελική επικάλυψη με το γλάσο. Αυτό είναι που κάνει την γεύση του γλυκού ακόμα πιο έντονη.






Αυτήν την ηδονικά απολαυστική τάρτα με την βαθιά σοκολατένια γεύση και πυκνή υφή, αγαπητέ αναγνώστη, πρέπει να την δοκιμάσεις. Είναι ό,τι μπορεί να ζητήσει κανείς από μια τάρτα σοκολάτας και ακόμη παραπάνω.













Tarte au Chocolat - Γαλλική Τάρτα Σοκολάτας
Προσαρμοσμένη από τον Georges Blanc

Το πιο σημαντικό συστατικό της τάρτας αυτής είναι ασφαλώς η σοκολάτα. Θα σας πρότεινα να χρησιμοποιήσετε καλής ποιότητας σοκολάτα γιατί αυτό είναι που θα κάνει την διαφορά στη γεύση.

Το κοσκινισμένο κακάο πάνω από τo γλάσο, δίνει στην τάρτα μια ευχάριστα πικρή σοκολατένια γεύση (την οποία λατρεύω) εξισορροπώντας την γλύκα των υπολοίπων υλικών. Μπορείτε όμως και να την παραλείψετε, αφήνοντας να φανεί το γυαλιστερό γλάσο.






Γίνεται 1 τάρτα 28 εκ. / 8-10 κομμάτια

Υλικά
130 γρ. σκούρα σοκολάτα, 55% κακάο, κομμένη σε μικρά κομμάτια
100 γρ. βούτυρο ανάλατο συν έξτρα για το βουτύρωμα της ταρτιέρας
4 αβγά μεσαίου μεγέθους
150 γρ. ζάχαρη
50 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις, κοσκινισμένο

για το γλάσο σοκολάτας
100 γρ. σκούρα σοκολάτα, 55% κακάο, κομμένη σε μικρά κομμάτια
80 ml κρέμα γάλακτος, πλήρης
20 γρ. βούτυρο ανάλατο

Κακάο για το πασπάλισμα της τάρτας

Ειδικά εργαλεία: κόσκινο, μίξερ βάσης ή χειρός, ταρτιέρα με διάμετρο 28 εκ. και αποσπώμενη βάση


Προετοιμασία
Βουτυρώστε τη βάση και τα τοιχώματα της ταρτιέρας καλά.

Βάλτε τη σοκολάτα και το βούτυρο σ' ένα μπωλ και τοποθετήστε το πάνω σε μια κατσαρόλα με νερό που σιγοβράζει. Προσέξτε να μην αγγίζει ο πάτος του μπωλ το νερό. Λιώστε τα, ανακατεύοντας τακτικά και προσέχοντας να μη σας καεί η σοκολάτα. Μόλις το μείγμα γίνει λείο, αφαιρέστε το μπωλ πάνω απ' την κατσαρόλα και αφήστε το να κρυώσει.

Προθερμάνετε το φούρνο σας στους 180 βαθμούς Κελσίου.

Στο μπωλ του μίξερ βάσης (ή σ' ένα μεγάλο μπωλ), ρίξτε τ' αβγά και τη ζάχαρη και χτυπήστε τα σε δυνατή ταχύτητα με το εξάρτημα "σύρμα" (ή με το μίξερ χειρός) μέχρι να έχετε ένα μείγμα που μοιάζει με αφράτη μους (δείτε και τις φωτογραφίες). Έπειτα προσθέστε το κοσκινισμένο αλεύρι και διπλώστε το μέσα στο μείγμα χρησιμοποιώντας μια σπάτουλα, προσεκτικά για να μη ξεφουσκώσει.
Έπειτα ρίξτε τη λιωμένη σοκολάτα που έχει πια κρυώσει μέσα στο μείγμα και διπλώστε προσεκτικά με την σπάτουλα μέχρι να ενσωματωθεί καλά. Το μείγμα θα ξεφουσκώσει λίγο, είναι φυσικό.


Αδειάστε το μείγμα μέσα στη βουτυρωμένη ταρτιέρα και βάλτε την στο μεσαίο ράφι του φούρνου. Ψήστε για 17-20 λεπτά ή όταν εισάγετε μια οδοντογλυφίδα στη μέση του κέικ να βγαίνει με λίγα ψίχουλα κολλημένα πάνω της ή και καθαρή.

Ακουμπήστε την ταρτιέρα πάνω σε μια σχάρα για να κρυώσει η τάρτα κι έπειτα αφαιρέστε τα πλαϊνά τοιχώματα, αφήνοντας την τάρτα πάνω στη βάση. Αφήστε να κρυώσει εντελώς η τάρτα.

για το γλάσο σοκολάτας
Εντωμεταξύ, ετοιμάστε το σοκολατένιο γλάσο.
Βάλτε τη σοκολάτα και το βούτυρο σ' ένα μπωλ και τοποθετήστε το πάνω σε μια κατσαρόλα με νερό που σιγοβράζει. Προσέξτε να μην αγγίζει ο πάτος του μπωλ το νερό. Λιώστε τα, ανακατεύοντας τακτικά και προσέχοντας να μη σας καεί η σοκολάτα. Μόλις το μείγμα γίνει λείο, αφαιρέστε το μπωλ πάνω απ' την κατσαρόλα. Ζεστάνετε την κρέμα γάλακτος μέσα σ΄ένα μικρό κατσαρολάκι και προσθέστε την στη λιωμένη σοκολάτα. Ανακατέψτε καλά με μια σπάτουλα μέχρι να ενσωματωθούν τα υλικά.

Εφόσον η τάρτα έχει κρυώσει, περιχύστε την κορυφή της με το σοκολατένιο γλάσο και απλώστε το ομοιόμορφα. Αφήστε να κρυώσει και να δέσει το γλάσο πάνω στην τάρτα και έπειτα κοσκινίστε το κακάο από πάνω.

Η τάρτα διατηρείται σε θερμοκρασία δωματίου, καλυμμένη ελαφρώς, για 3-4 ημέρες.