Ελλήνων γεύσεις

Χρόνια πολλά και Χριστός Ανέστη!

Το Πάσχα ήρθε κι έφυγε και ένα έχω να δηλώσω. Έφαγα τόσο πολύ που δεν έχω ξαναφάει στη ζωή μου. Τέτοια λαιμαργία είχε καιρό να με πιάσει αλλά ξέρετε πώς είναι το Πάσχα, όλοι μας τρώμε λίγο παραπάνω και πόσο μάλλον εμείς οι ξενιτεμένοι που δεν έχουμε ψησταριές και σούβλες και που όταν βρισκόμαστε στη χώρα μας του δίνουμε και καταλαβαίνει. Πάντως το ευχαριστήθηκα.
Σουβλίσαμε το αρνί μας,

το κοντοσούβλι,

και το κοκορέτσι μας, το οποίο ομολογουμένως περίμενα πώς και πώς.

Την επόμενη μέρα, διότι δεν μας έφτασε τόσο κρέας που είχαμε φάει, το γυρίσαμε σε μοσχαρίσιες μπριζόλες και χοιρινά πικάντικα λουκάνικα.

Οι αρτηρίες μου χρειάζονταν ένα γερό καθάρισμα μετά από τέτοια κραιπάλη αλλά φυσικά δεν συγκρατήθηκα. Είχα πεθυμήσει τις γεύσεις του παστουρμά και του σουτζουκιού, κλασικές αξίες στο σπίτι μας ως Πολίτες.

Η μαμά μου έφτιαξε τα περίφημα παστουρμαδοπιτάκια της με ντομάτα και γραβιέρα Μετσόβου φτιαγμένη από πρόβειο γάλα, που δεν είχα ξαναφάει και που με ενθουσίασε.

Φυσικά τα αβγά πήραν κι έδωσαν, έσπασαν, αντιστάθηκαν αλλά στο τέλος καταναλώθηκαν. Όχι βέβαια από εμένα, την περιβόητη αντι-αβγουλού, αλλά από τους υπόλοιπους.

Τα τυριά πάντα έχουν την τιμητική τους. Ειδικά η φέτα, και το ανθότυρο που είχα να το φάω καιρό.

Πίτες, που ναι, ωραίο να τις φτιάχνεις μόνος σου (εγώ αναγκαστικά αφού δεν υπάρχουν στην Ολλανδία) αλλά το να τις βγάζεις απ’ την κατάψυξη και να τις τηγανίζεις στο λεπτό, είναι άλλο πράμα.

Σαλάτες μπόλικες, αυτή όμως με τα παντζάρια, με τα πεντανόστιμα καταπράσινα φύλλα τους και τα τρυφερά μωβ κοτσάνια τους, ήταν το κάτι άλλο.

Γίγαντες ψημένοι από την γιαγιούλα μου, μαζί με παστές αντζούγιες που τις φτιάχνει η ίδια, ήταν φοβερό γεύμα μαζί με ελιές καλαμών, φέτα και φρέσκο ψωμί.

Ντάκος, το all-time classic γρήγορο και υγιεινό γεύμα είναι από τα καλύτερά μου. Ελλάς το μεγαλείο σου στα υλικά· Κρητική κριθαροκουλούρα και ντομάτα, φέτα από την Κάρυστο, ελαιόλαδο από το Αγρίνιο. Θα μπορούσα να τρώω ντάκο κάθε μέρα και να μην τον βαρεθώ ποτέ.

Φραπέ είχα να πιώ καιρό. Τον έχω κόψει ως κακή συνήθεια αλλά ερχόμενη εδώ τον λαχτάρησα. Και ήπια πολλούς.

Τα γλυκά δεν μπορούν να λείψουν μετά το τέλος ενός γεύματος. Έφτιαξα αυτό το σοκολατένιο κέικ, τη συνταγή του οποίου πρέπει οπωσδήποτε να μοιραστώ μαζί σας μπορείτε να δείτε εδώ. Εδώ που τα λέμε τις συνταγές όλων πρέπει. Αξίζουν.

Τα cupcakes με φρέσκο χαμομήλι ήταν υ-πέ-ρο-χα. Ήταν η πρώτη φορά που επιχείρησα να προσθέσω φρέσκο χαμομήλι σε γλυκό και το λάτρεψα.

Βρήκα φρέσκο χαμομήλι στη λαϊκή και το άρπαξα χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν το μετάνιωσα διόλου. Το ζεστό χαμομήλι που έφτιαξα με αυτό ήταν ό,τι πιο εύγεστο και αρωματικό έχω πιεί ποτέ μου.

Και μετά έφτιαξα αυτό το κέικ με κεράσια και αμύγδαλα. Η συνταγή για το κέικ εδώ.

Καθάρισα τα κεράσια με τον εικοσιπέντε ετών κερασοκαθαριστή του παππού μου.

Επιστρέφοντας από την λαϊκή τις προάλλες φορτωμένη, δεν άντεξα και βάλθηκα να τα φωτογραφίσω όλα· τα ελληνικά ζαρζαβατικά και φρούτα που, γυρίζοντας στην Ολλανδία σε λίγες μέρες, θα μου λείψουν πάρα μα πάρα πολύ. Έπρεπε να τα απαθανατίσω.

Οι φράουλες έγιναν μαρμελάδα και γλυκό του κουταλιού.

Οι μελιτζάνες και τα κολοκυθάκια μουσακάς απ' τα χεράκια της μανούλας μου.

Τα βλήτα βραστά με τηγανητά μπαρμπούνια.

Οι ντομάτες θα γίνουν άλλος ένας ντάκος πριν φύγω.

Όσο για τα υπόλοιπα, διάθεση να υπάρχει.


Αυτά προς το παρόν.

Εύχομαι να σας βρίσκω όλους καλά.
Θα τα πούμε σύντομα!