Διακόπτουμε το πρόγραμμα μας...

...για να σας δείξω κάποια αποσπάσματα από την περασμένη εβδομάδα μου. Α, και για να μοιραστώ μαζί σας μερικές βάφλες.




Δεν χορταίνω να χαζεύω τους ολλανδικούς ανεμόμυλους. Δεν ξέρω τί ακριβώς συμβαίνει αλλά όποτε πετυχαίνω ανεμόμυλο εν κινήσει, νιώθω να με μανγητίζει.




Το Ρόττερνταμ είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ολλανδίας και το μεγαλύτερο λιμάνι της Ευρώπης. Πρόκειται για μια πολυσύχναστη, ζωντανή και νευρώδη πόλη αλλά μέσα σε όλο το θόρυβο και την βαβούρα, βρίσκεις αυτό. Het Park. Το πάρκο.




Δεν υπάρχει τίποτα πιο χαλαρωτικό από μια βόλτα μέσα σ' αυτό το πάρκο. Τόσο ήρεμο, τόσο γαλήνιο.




Το νησί Texel στη Βόρεια Ολλανδία. Το τοπίο σ' αυτό το νησί είναι μαγευτικό.




Αμμόλοφοι και μωβ λουλούδια.




Η παραλία το ηλιοβασίλεμα.




Κοχύλια που ξεπροβάλλουν μέσα από την άμμο.




Ο ουρανός.




Οι φώκιες του Ecomare.




Το Texel είναι διάσημο για τα πρόβατα και το μαλλί τους.




Texel, όπου οι φράουλες είναι σε αφθονία και η μαρμελάδα φράουλα είναι ίσως η νοστιμότερη που έχω φάει ποτέ.




Η απόδειξη αυτού; Το πρωϊνό μου των τελευταίων ημερών: ψωμί με βούτυρο και μαρμελάδα φράουλα. Βλέπετε; Ολόκληρες φράουλες!




Και βάφλες με μαρμελάδα φράουλα.


Ο Σ μου έκανε δώρο τον περασμένο μήνα μια βαφλιέρα και από τότε δεν έχω σταματήσει να φτιάχνω βάφλες. Είναι τόσο γρήγορες στην προετοιμασία τους και τόσο απίστευτα γευστικές, που αγγίζουν τα όρια της αμαρτίας.






Τραγανές μα συνάμα μαλακιές, αφράτες και ελαφρώς γλυκιές, είναι τέλειες με μέλι, μαρμελάδα ή και φρέσκα φρούτα, για πρωϊνό. Σερβιρισμένες με λιωμένη σοκολάτα και/ή παγωτό, αποτελούν το ιδανικό επιδόρπιο. Κι αν είσαστε λιγάκι τολμηροί, προσθέτοντας μια μικρή ποσότητα παρμεζάνας στο μείγμα και με λίγη μαρμελάδα κρεμμυδιού στο πλάι, έχετε το απόλυτο σνακ ή ορεκτικό.






Το μοναδικό όριο είναι η φαντασία σας και πιστέψτε με, θα εθιστείτε σ' αυτές σε χρόνο μηδέν. Όχι πως αυτό βέβαια είναι κακό, ε;











Κλασικές Βάφλες

Αυτή η συνταγή είναι αρκετά ελαφριά καθότι περιέχει λίγα αβγά και μικρή ποσότητα βουτύρου και ζάχαρης, επιτρέποντάς σας να είστε πιο γενναιόδωροι στα συνοδευτικά.

Αν σας αρέσει η γεύση βανίλιας, μπορείτε να προσθέσετε ένα κουταλάκι εκχύλισμα βανίλιας στο μείγμα. Θα χαρίσει το άρωμά της στις βάφλες χωρίς να αλλάξει την σύσταση του μείγματος.






Γίνονται 14-16 βάφλες (κανονικού μεγέθους)

Υλικά
300 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 γεμάτο κουταλάκι γλυκού μπέικιν πάουντερ
Μια πρέζα αλάτι
85 γρ. ζάχαρη ψιλή
100 γρ. ανάλατο βούτυρο, λιωμένο και κρυωμένο
2 μεγάλα αβγά
500 ml γάλα πλήρες

Σπορέλαιο για το λάδωμα της βαφλιέρας

Ειδικά εργαλεία: βαφλιέρα


Προετοιμασία
Σ' ένα μεγάλο μπωλ, ανακατέψτε μ' ένα σύρμα το αλεύρι, το μπέικιν πάουντερ και το αλάτι.
Κάντε μια γούβα στη μέση των υλικών και προσθέστε την ζάχαρη, τ' αβγά και το λιωμένο βούτυρο.
Ρίξτε το γάλα σταδιακά, ανακατεύοντας συνεχώς τα υλικά με το σύρμα.
Όταν πια έχετε ρίξει όλο το γάλα, ανακατέψτε δυνατά ώστε να διαλυθούν τυχόν σβώλοι. Στο τέλος, θα πρέπει να έχετε ένα ελαφρώς πηχτό και λείο μείγμα.
Αφήστε να σταθεί για 1 ώρα περίπου, καλυμμένο με μια καθαρή πετσέτα κουζίνας.

Λαδώστε ελαφρά και ζεστάνετε την βαφλιέρα σας.


Ανακατέψτε το μείγμα βάφλας με το σύρμα και προσθέστε ένα μέρος αυτού στην βαφλιέρα. Η ποσότητα εξαρτάται από το μέγεθος της βαφλιέρας σας. Βεβαιωθείτε ότι όλα τα "αυλάκια" της βαφλιέρας έχουν γεμίσει με μείγμα και κλείστε το καπάκι. Μην το ανοίξετε για κανα-δυο λεπτά γιατί η βάφλα χρειάζεται λίγη ώρα για να δέσει και να δημιουργήσει κρούστα. Εάν ανοίξετε το καπάκι μπορεί να σας διαλυθεί.
Ψήστε τες για 4 λεπτά ή έως ότου πάρουν ένα χρυσαφί χρώμα.
Αφαιρέστε τες με την βοήθεια μιας λαστιχένιας σπάτουλας και συνεχίστε να ψήνετε τις επόμενες.

Σερβίρετέ τες αμέσως, καθώς πανιάζουν σχετικά γρήγορα. Συνοδέψτε τες με μέλι, μαρμελάδα, γλυκά του κουταλιού, μερέντα, διάφορα σιρόπια, φρέσκα φρούτα, παγωτό ή οτιδήποτε τραβάει η ψυχή σας.

Το μείγμα για βάφλες διατηρείται στο ψυγείο για μια-δυο μέρες, σε αεροστεγή συσκευασία.

Εξελικτική τροφή

Είναι ευρέως κατανοητό ότι αυτό που οδήγησε στην ανάπτυξη του εγκεφάλου του είδους μας, ήταν μια σημαντική αλλαγή στη διατροφή. Η εισαγωγή των ψαριών, μαλακίων και οστρακοειδών στη διατροφή του homo sapiens ήταν το κλειδί στην εξέλιξη του σύγχρονου ανθρώπου. Είναι φυσικό λοιπόν όλοι μας να έχουμε μια αρέσκεια προς την κατανάλωση των θαλασσινών. Ή τουλάχιστον έτσι θα πίστευε κανείς.






Πάντα με εκπλήσσει το γεγονός ότι κάποιοι προτιμούν ν' αγοράσουν τυποποιημένες ψαροκροκέτες από τις καταψύξεις των σούπερ-μάρκετ αντί για φρέσκα, αληθινά ψάρια απ' τον ιχθυοπώλη της γειτονιάς τους. Πάντα με παραξενεύει όταν μια φίλη μου λέει πως την αηδιάζει να καθαρίζει ψάρια ή να σπάει το κέλυφος οστρακοειδών για να τα μαγειρέψει ή να τα φάει.






Μα είναι δυνατόν; Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο απ' τα θαλασσινά. Ξέρω ότι μερικές φορές, το να προσπαθείς απεγνωσμένα ν' αφαιρέσεις τα κόκκαλα από ένα μπαρμπούνι όταν έχεις λυσσάξει στην πείνα είναι λίγο ζόρικο, όμως αυτό που τελικά γεύεσαι είναι τόσο νόστιμο που αξίζει τον κόπο. Ναι, ο σωστός καθαρισμός μυδιών μπορεί να είναι χρονοβόρος αλλά αν δεν έχετε δοκιμάσει να φτιάξετε το μυδοπίλαφό μου, τότε δεν έχετε συνειδητοποιήσει τί μπορείτε να κάνετε με αυτά τα μικρά μαλάκια.






Κι ας μη ξεκινήσω με τις γαρίδες. Ποιός είναι σε θέση ν' αντισταθεί σε μερικές καλοψημένες γαρίδες; Το γλυκό τους άρωμα και η ζουμερή γεύση της λευκής-ροζέ τους σάρκας είναι ακαταμάχητη. Κάτι ήξεραν οι πρώτοι homo sapiens όταν στράφηκαν προς τη θάλασσα για να κορέσουν την πείνα τους.






Οι γαρίδες είναι εξαιρετικά εύγεστα οστρακοειδή τα οποία μπορούν να μαγειρευτούν με άπειρους τρόπους κι ένας από αυτούς είναι σωταρισμένοι, όπως ακριβώς σε αυτό εδώ το πιάτο με αιγυπτιακές επιρροές—σωταρισμένες γαρίδες σε ελαιόλαδο με σάλτσα από ταχίνι και σκόρδο κι ένα γερό πασπάλισμα με dukkah από σουμάκι, σπόρους κύμινου και φυστίκι Αιγίνης.






Δεν ξέρω πόσοι από εσάς γνωρίζετε τί είναι το dukkah. Εγώ το ανακάλυψα πριν δυο-τρία χρόνια όταν είχα την ευχαρίστηση να δειπνήσω στο σπίτι ενός Αιγύπτιου φίλου, ο οποίος τυγχάνει να είναι κι εξαιρετικός μάγειρας. Το dukkah (dukka ή duqqa / ντούκκα) είναι ένα αιγυπτιακής καταγωγής μείγμα μπαχαρικών και ξηρών καρπών, το οποίο σερβίρεται ως ορεκτικό μαζί με ψωμί/πίτα κι ένα πιατάκι γεμάτο ελαιόλαδο. Ο τρόπος που τρώγεται είναι ο εξής: παίρνεις ένα κομμάτι ψωμιού στο χέρι, το βουτάς πρώτα στο ελαιόλαδο, έπειτα στο dukkah, και μετά το τρως.






Εκτός από μπαχαρικά και ξηρούς καρπούς, το dukkah μπορεί επίσης να περιέχει αποξηραμένα μυρωδικά όπως δυόσμο ή ματζουράνα, τσίλι, διάφορα είδη πιπεριών και αλάτι. Οι ξηροί καρποί και τα μπαχαρικά καψαλίζονται ελαφρά σε ένα αλάδωτο τηγάνι κι έπειτα χοντροαλέθονται στο γουδί μαζί με τα υπόλοιπα υλικά. Το μείγμα που προκύπτει, μπορεί να χρησιμοποιηθεί όχι μόνο ως ορεκτικό/ντιπ αλλά και ως μαρινάτα για κρέατα, πουλερικά και ψάρια, ή και ως άρτυμα, πασπαλισμένο πάνω από μαγειρεμένα θαλασσινά όπως σε αυτό εδώ το πιάτο.






Οι σωταρισμένες γαρίδες είναι σίγουρη συνταγή επιτυχίας κι όταν περιχύνονται με την σάλτσα από ταχίνι και σκόρδο, τότε συντελείται ένα απίστευτο πάντρεμα γλυκών και έντονων γεύσεων. Το τελικό, γενναιόδωρο πασπάλισμά τους με το πικάντικο dukkah έρχεται να συμπληρώσει την εικόνα με τις γήινες νότες του κύμινου και των φυστικιών, και την κιτρική ζωντάνια από το σουμάκι. Το πιάτο αυτό, συνοδευμένο από ένα ξηρό Μοσχάτο κρασί, αποτελεί το απόλυτα καλοκαιρινό ορεκτικό.













Σωταρισμένες γαρίδες με σάλτσα από ταχίνι και σκόρδο, και dukkah από σουμάκι, σπόρους κύμινου και φυστίκι Αιγίνης
Προσαρμοσμένη από το Food & Travel

Αυτή η συνταγή σας δίνει μια κούπα dukkah το οποίο είναι υπέραρκετο για το πιάτο αυτό. Το υπόλοιπο μπορείτε κάλλιστα να το αποθηκεύσετε σε μια αεροστεγή συσκευασία, να το διατηρήσετε σε ξηρό και σκιερό μέρος για ένα μήνα περίπου, και να το χρησιμοποιήσετε σε ψάρια ή πουλερικά, ή για να ζωντανέψετε ακόμα κι ένα απλό βραστό αβγό, πασπαλίζοντας μια μικρή ποσότητα από πάνω.

Η σάλτσα από ταχίνι και σκόρδο ταιριάζει άψογα και με άλλα οστρακόδερμα όπως αστακούς, κολοχτύπες, καραβίδες, κάβουρες ή ακόμα και με διάφορα λευκόσαρκα ψάρια.






Μερίδες: 8 για ορεκτικό

Υλικά

για το dukkah
3 κουταλιές σούπας καθαρισμένα, ανάλατα φυστίκια Αιγίνης
3 κουταλιές σούπας σπόρους κύμινου
4 κουταλιές σούπας μαύρο σησάμι (μαυροκούκι)
1 κουταλάκι γλυκού τριμμένο σουμάκι
1 κουταλάκι γλυκού θαλασσινό αλάτι

για τη σάλτσα
50 ml ταχίνι
100 ml κρύο νερό
1 μεγάλη σκελίδα σκόρδο, τριμμένη
1 κουταλάκι γλυκού κύμινο, σε σκόνη
45 ml (3 κουταλιές σούπας) εξαιρετικά παρθένο ελαιόλαδο
40 ml (2 ½ κουταλιές σούπας) χυμό λεμονιού, φρεσκοστυμμένο
Θαλασσινό αλάτι, κατά βούληση

500 γρ. φρέσκιες (ή κατεψυγμένες) γαρίδες (εγώ χρησιμοποίησα μεσαίου μεγέθους), χωρίς τα κελύφη
30 ml (2 κουταλιές σούπας) ελαιόλαδο

Μικρά φύλλα κάρδαμου, για το γαρνίρισμα του πιάτου (προαιρετικά)

Αιγυπτιακή ή άλλη πίτα για συνοδευτικό

Ειδικά εργαλεία: γουδί και γουδοχέρι (ή ηλεκτρικό τρίφτη μπαχαρικών)


Προετοιμασία

για το dukkah
Σ' ένα μεγάλο, αντικολλητικό τηγάνι, βάλτε τα φυστίκια Αιγίνης, τους σπόρους κύμινου και το μαυροκούκι. Καψαλίστε τα σε μέτρια προς δυνατή φωτιά για 1 λεπτό, ανακατεύοντας συχνά με μια λαστιχένια σπάτουλα για να μην αρπάξουν, μέχρι να αρχίσουν να βγάζουν τ' αρώματά τους.
Βγάλτε τα απ' το τηγάνι, ακουμπήστε τα σ' ένα πιάτο κι αφήστε τα να κρυώσουν. Τοποθετήστε τα μέσα σ' ένα γουδί (ή ηλεκτρικό τρίφτη μπαχαρικών), προσθέστε το σουμάκι και τ' αλάτι και χοντροαλέστε τα με το γουδοχέρι. Το dukkah θα πρέπει οπτικά να μοιάζει με υγρή άμμο.

για τη σάλτσα
Σ' ένα μπωλ μεσαίου μεγέθους, βάλτε το ταχίνι, το νερό, το τριμμένο σκόρδο, το κύμινο και το ελαιόλαδο. Χτυπήστε τα με ένα σύρμα μέχρι να αναμειχθούν καλά. Προσθέστε τον χυμό λεμονιού και το αλάτι μόλις πριν ρίξετε τη σάλτσα στις γαρίδες.

Σωτάρετε τις γαρίδες
Αν χρησιμοποιείτε κατεψυγμένες γαρίδες, φροντίστε πρώτα να τις ξεπαγώσετε.
Ξεπλύντε τις γαρίδες κάτω από τρεχούμενο νερό και καθαρίστε τες από το εντεράκι τους. Σουρώστε και στεγνώστε τες με απορροφητικό χαρτί κουζίνας.
Στο ίδιο αντικολλητικό τηγάνι που καψαλίσατε τα μπαχαρικά, ζεστάνετε το ελαιόλαδο σε μέτρια φωτιά και μόλις αρχίσει να λαμπυρίζει, προσθέστε τις γαρίδες σε μια στρώση. Αν το τηγάνι σας δεν τις χωράει όλες, σωτάρετέ τες σε δυο παρτίδες.
Σωτάρετε τις γαρίδες μέχρι να πάρουν ένα χρυσαφί χρώμα, για 2-3 λεπτά από τη μια μεριά και 1 λεπτό απ' την άλλη για μικρές/μέτριες γαρίδες, και κανα-δυο λεπτά παραπάνω για μεγάλες.
Αφαιρέστε τες από το τηγάνι με μια τρυπητή κουτάλα και απλώστε τες σε μια πιατέλα.

Ρίξτε 3-4 κουταλιές σούπας (ή παραπάνω αν θέλετε) από τη σάλτσα πάνω στις γαρίδες και πασπαλίστε με 1-2 κουταλάκια του γλυκού dukkah. Σερβίρετε αμέσως. Προαιρετικά, μπορείτε να γαρνίρετε με μερικά φύλλα κάρδαμου.
Βάλτε λίγη σάλτσα σ' ένα μπωλάκι και λίγη dukkah σ' ένα άλλο και τοποθετήστε τα στο τραπέζι.

Σερβίρετε τις γαρίδες με πίτες, κατά προτίμηση αιγυπτιακές.

Διατηρήστε τη σάλτσα από ταχίνι και σκόρδο στο ψυγείο για μια μέρα.
Για την διατήρηση του dukkah διαβάστε πιο πάνω, στις αρχικές παρατηρήσεις της συνταγής.

Πιο ελληνική δεν γίνεται

Η σαλάτα με την οποία συνοδεύω το ογδόντα τις εκατό των γευμάτων μου, είναι η χωριάτικη. Για μένα, δεν υπάρχει άλλη σαλάτα που να μπορεί να συγκριθεί με αυτή σε φρεσκάδα, συνδυασμό γεύσεων και απλότητα που, εν τέλει, είναι και το κύριο χαρακτηριστικό της παραδοσιακής ελληνικής κουζίνας.

Η χωριάτικη, με τα πολύχρωμα λαχανικά της που γυαλίζουν κάτω από την πλούσια στρώση ελαιόλαδου και τις γλυκιές μυρωδιές της που αναβλύζουν και μου ανοίγουν την όρεξη στο λεπτό, είναι η σαλάτα που μ' αρέσει να απολαμβάνω καθ' όλη την διάρκεια του χρόνου.

Ξέρω, ξέρω. Η βέλτιστη εποχή για να την ευχαριστηθεί κανείς είναι το καλοκαίρι. Όταν οι ντομάτες, τ' αγγούρια και οι πιπεριές βρίσκονται στο ζενίθ της ωριμότητάς τους και οι χυμοί τους είναι νοστιμότεροι από ποτέ. Αλλά αν με ρωτούσε κάποιος, ειλικρινά θα του έλεγα πως για μένα, κάθε μέρα είναι μέρα για μια χωριάτικη.

Στην Ελλάδα, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη γνωρίζει πώς να φτιάξει μια χωριάτικη σαλάτα (ελπίζω). Για τον υπόλοιπο κόσμο όμως δυστυχώς δεν ισχύει το ίδιο. Σε όσα ελληνικά (και μη) εστιατόρια ή ταβέρνες έχω πάει στο εξωτερικό, δεν έχω φάει ποτέ σωστή χωριάτικη. Έχουν πάντοτε την τάση να την μπασταρδεύουν με άλλα υλικά που έχουν την εντύπωση πως της ταιριάζουν, χάνοντας έτσι την ουσία και δημιουργώντας τελικά μια εντελώς διαφορετική σαλάτα. Περιττό να σας πω πόσο με εκνευρίζει αυτό.

Η χωριάτικη φτιάχνεται με πολύ συγκεκριμένα υλικά. Δεν είναι μια συλλογή από τυχαία λαχανικά και μυρωδικά. Δεν είναι, "ας προσθέσουμε οτιδήποτε θυμίζει αμυδρά Ελλάδα ή ό,τι πιστεύεται πως καταναλώνεται από τους Έλληνες ακόμα κι αν είναι όλως διόλου λάθος".

Μη με παρεξηγείτε. Είμαι υπέρ του πειραματισμού και των δοκιμών, της προσθαφαίρεσης υλικών από μια συνταγή ώστε οι γεύσεις να ταιριάζουν καλύτερα με το προσωπικό γευστικό γούστο του καθενός αλλά, όταν πρόκειται για ορισμένες συνταγές και ιδιαίτερα όταν πρόκειται για κλασική ελληνική κουζίνα, τότε είμαι κομματάκι παράξενη.

Γι' αυτό, ας βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους.

Υλικά τα οποία ουδέποτε, σε καμία περίπτωση, ακόμα κι αν το θέλετε διακαώς, δεν πρέπει να προστίθενται σε μια αυθεντική χωριάτικη σαλάτα:

—Μαρούλι ή άλλες παρόμοιες πρασινάδες
—Δυόσμος
—Μαϊντανός
—Χυμός λεμονιού
—Φρέσκια ρίγανη
—Κίτρινες ή κόκκινες πιπεριές
—Θρυμματισμένα τυριά
—Κρουτόνς

Υλικά που πρέπει να συμπεριλαμβάνονται σε μια αυθεντική χωριάτικη σαλάτα:

—Ντομάτες. Οι πιο φρέσκιες, χυμώδεις, γινωμένες ντομάτες που μπορούν να βρεθούν. Σε παχουλά κομμάτια.
—Αγγούρι. Κρύο, ξεφλουδισμένο, κομμένο σε ροδέλες.
—Πράσινες πιπεριές. Όσο πιο λεπτόσαρκες, τόσο το καλύτερο. Σε ροδέλες.
—Κόκκινο κρεμμύδι. Αναντίλεκτα δυνατό και ενίοτε καυτερό. Κομμένο σε δαχτυλίδια.
—Ελιές. Με το κουκούτσι. Παχουλές, εύχυμες, στιλπνές, Καλαμών. Κάποιοι προτιμούν τις θρούμπες και άλλοι τις πράσινες. Διαλέξτε ελεύθερα. Είδατε; Μπορώ και συμβιβάζομαι.
—Φέτα. Σκληρή, αλμυρή, κρεμώδης, κομμένη σε ένα μεγάλο κομμάτι.
—Ρίγανη. Ξερή πάντα, και μπόλικη.
—Ελαιόλαδο. Εξαιρετικά παρθένο.
—Κόκκινο ξίδι. Μην ακούτε τί λένε. Είναι απαραίτητο.

Φυσικά ο καθένας μπορεί να φτιάξει ό,τι είδους σαλάτα του αρέσει. Με ή χωρίς τα υλικά αυτά. Δεν θα είναι όμως η παραδοσιακή χωριάτικη σαλάτα. Θα είναι απλώς κάτι άλλο.

Αυτό που ποτέ, μα ποτέ, δεν πρέπει να λείπει δίπλα από μια χωριάτικη είναι το ψωμί. Το καρβελάκι με την χοντρή κόρα που θα μας οδηγήσει στην μεγαλύτερη ελληνική εφεύρεση όλων των εποχών. Την παπάρα. Διότι, φίλοι μου, υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να βουτάς το ψωμί στο μείγμα ελαιόλαδου, ξιδιού, χυμών από τα λαχανικά; Όχι, πείτε μου.

Παπάρα σε εξέλιξη

Κι όποιος ή όποια δεν κάνει παπάρα γιατί θα χαλάσει την σιλουέτα ή γιατί δεν είναι "πρέπον", τότε το μόνο που μπορώ να πω είναι, "με απογοητεύετε".

Ελληνική ξερή ρίγανη

Χωριάτικη Σαλάτα

Με εκπλήσσει αφάνταστα όταν ακούω ότι υπάρχουν Έλληνες οι οποίοι δεν φτιάχνουν χωριάτικη και προτιμούν άλλου είδους σαλάτες. Μα αυτή η σαλάτα είναι ικανή να σε κάνει να ξεχάσεις ότι υπάρχει κυρίως φαγητό στο τραπέζι. Είναι ικανή να σε δελεάσει σε τέτοιο βαθμό ώστε να πέσεις με τα μούτρα πάνω της και να γεμίσεις το στομάχι σου πριν προλάβεις να πεις... χωριάτικη.
Αλλά, όπως λέει και το λατινικό ρητό, "De gustibus non est disputandum" ή αλλιώς, ελληνιστί, "Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα".

Ετοιμάστε την χωριάτικη μόλις πριν την σερβίρετε κι επειδή δεν διατηρείται καθόλου καλά στο ψυγείο, φροντίστε να ετοιμάσετε μόνο όση ποσότητα χρειάζεστε κι όχι παραπάνω.

Μπορεί πανεύκολα να μετατραπεί σε χορτοφαγικό ή νηστίσιμο πιάτο, αφαιρώντας την φέτα.

Μερίδες: 2 ως κυρίως γεύμα ή 6 ως σαλάτα

Υλικά
4-5 ντομάτες τσαμπί, γύρω στα 350 γρ., κομμένες σε χοντρουλές φέτες
½ μεγάλο αγγούρι, ξεφλουδισμένο, κομμένο σε λεπτές ροδέλες
½ μεγάλη πράσινη πιπεριά, κομμένη σε ροδέλες
½ μεγάλο κόκκινο κρεμμύδι, κομμένο σε δαχτυλίδια
10-12 ελιές Καλαμών
200 γρ. φέτα, σε ένα ή δυο μεγάλα κομμάτια
1 ½ κουταλιά σούπας κόκκινο ξίδι
4-6 κουταλιές σούπας εξαιρετικά παρθένο ελαιόλαδο
1 ½ κουταλάκι γλυκού ξερή ρίγανη
Αλάτι, κατά βούληση

Προετοιμασία
Ανακατέψτε ελαφρά μέσα σε ένα μπωλ την ντομάτα, το αγγούρι, την πιπεριά, το κρεμμύδι και το αλάτι και μεταφέρετέ τα σε ένα βαθύ πιάτο ή μια σαλατιέρα.
Προσθέστε από πάνω τις ελιές και την φέτα και πασπαλίστε με την ρίγανη.
Ρίξτε το ξίδι πάνω απ' τη σαλάτα και τέλος περιχύστε όλα τα υλικά με το ελαιόλαδο.

Σερβίρετε αμέσως με μπόλικο ψωμί.